‏ای کاش به همون اندازه که تظاهر می‌کنم اهمیت نمیدم واقعا اهمیت نمی‌دادم، اما اهمیت میدم، من درون خودم بیش از اندازه به همه چیز اهمیت میدم...

دیگه نه بحث میکنم، نه توضیح میدم، نه توضیح میخوام، نه دنبال دلیل میگردم، فقط میبینم و سکوت میکنم و فاصله میگیرم، چون واستون توضیحام رو دادم، اونطوری که باید ناراحت شدن، عصبی شدم و دیگه نمیخوام که اینطوری باشه.

ترجیح می‌دادم توی آغوش تو گم بشم تا این‌که خودم رو وسط این برهوت پیدا کنم.

‏نمیدونم چطوری بگم اما انگار دارم هدر میرم، خودم، عمرم، جوونیم، انرژیم، استعدادم، احساساتم، ذوقم، تلاشم و کلا همه وجودم داره هدر میره، ناراحتم.

من رنجیدم ولی نرنجوندم
فقط جایگاه هیچکس رو بهش پس ندادم...

توی دنیای تو بعضی چیزا فقط وقتی من انجامشون می‌دادم اشتباه بودن.

اگه به نصیحت‌های خودم گوش میدادم تا الان کلی موفقیت کسب کرده بودم ولی متاسفانه خودم با خودم رابطه خوبی ندارم.

من تنها کسی که ترس از دست دادنش رو داشتم رو از دست دادم، بعد از اون دیگه مهم نیست کی یا چی رو از دست میدم.

توو یه نقطه‌ای از زندگی، آدم‌هایی سر راهت قرار میگیرن که نشونت میدن عشق دقیقا باید چه شکلی باشه و طوری که تا به حال ندیدی؛ هر لحظه با تو رو عزیز میشمرن— و یه جورایی اونجاست که تازه از خودت میپرسی؛ چرا قبلش این همه وقت و علاقه‌م رو پای آب دادن به چند تا گیاه‌پلاستیکی هدر دادم؟

بخاطر اینکه به تو قدرتی دادم که بتوانی مرا ناراحت کنی از خودم معذرت می‌خواهم

- کافکا