خودت هم نسبت به خود حقی داری
و مهم‌ترینش این است که هر کسی که قدر تو را نمی‌داند، ترک کنی.

همیشه وقتی یکیو دوست داری ‌، روش حساس تر میشی
با کاراش زودتر دلخور میشی چون دوست نداری اون کارو یا رفتارو از اون فرد ببینی ‌، مدام بحث میکنی باهاش و بهش گیر میدی کلا نسبت به همه چیز دورش حساس میشی ‌، اینکه کجا میره با کی میره چکار میکنه
این بی اعتمادی نیست ، این خود دوست داشتنه و من تورو همینقدر حساسانه دوست دارم :)

او انسان نیست، من قلب خود را به او دادم، او قلبم را گرفت اما تا سر حد مرگ فشرد و بعد دوباره به طرف من پرتش کرد، قلب آدمی جایگاه احساس اوست، از آنجا که او قلب مرا نابود ساخت، دیگر این قدرت را در خود نمیبینم که نسبت به او احساسی داشته باشم.

‏از توضیح دادن خودم به دیگران متنفرم، برام هیچ اهمیتی نداره که تو درباره من چه فکری میکنی، من حتی حاضر نیستم ذره‌ای تلاش کنم تا طرز تفکر تو رو نسبت به خودم عوض کنم.

زمان که بگذره ، دیدت نسبت به خیلیا عوض میشه ...

صدای بی گزند

گفت باورت میشه؟
همه‌ی تلاش های این مدتم فقط برای
برداشتن آوار بوده، من هیچی نساختم.
گفتم: بعضی وقتا دووم آوردن و بلند
شدن خیلی قدرت بیشتری نسبت
به ساختن میخواد...

تلاش کن واسه چیزی که میخوای، آدمی که دوستش داری، شرایط دلخواهت، جایی که میخوای باشی و از هر چیزی که حس میکنی تو زندگیت باارزشه ساده دست نکش، که حتی اگه آخرش هم نشد تو از اینکه بی‌تفاوت نبودی نسبت بهش پیش خودت و‌ وجدانت سرت بلند باشه.

رنج واقعی؟
- بی‌حسی نسبت به چیزهایی که زیباترین حس‌ها را در تو ایجاد می‌کرد.

خستگیِ عاطفی؛ چه واژه‌ی عجیبی. طلاقِ عاطفی رو‌ شنیده بودم، زن و شوهرهایی که توی یک زندگی بودن اما احساسی نسبت به هم نداشتن، اما خستگیِ عاطفی برام تازگی داشت؛ خسته از درک‌نشدن، سرکوب‌شدن و در سکوت فرو رفتن.

گاهی هم به خودت سر بزن!
حال چشم‌هایت را بپرس و دستی به سر و روی احساست بکش؛ رو‌به‌روی آینه بایست و تمام تنهایی‌ات را محکم در آغوش بگیر و با صدای بلند به خودت بگو که "تو" تنها دارایی من هستی؛
بگو که با همه‌ی کاستی‌های جسمی و روحی، تو را بی‌بهانه و عاشقانه دوست دارم!
برای خودت وقت بگذار، با مهربانی دستت را بگیر و به هوای آزاد ببر.
نگذار احساس تنهایی کنی، نگذار ابرهای سیاه چشم‌هایت را از پا دربیاورد.
مطمئن باش هرگز کسی دلسوزتر از تو نسبت به تو پیدا نخواهد شد!

مینا آقازاده