به بعضیا هم دلت می‌خواد بگی:«مرسی که نیستی؛ از وقتی نیستی خیلی‌چیزا بهتره.»

ما می‌میریم. اما رد پای ما به جا می‌مونه. توی نامه‌ای که نوشتیم، توی موسیقی‌ای که نواختیم، تویِ ریشه‌های گلی که یه روز تو باغچه کاشتیم، تو قلبی که گرمش کردیم. شایدم نه؛ بهتره بگم ما زنده می‌مونیم، توی هر چیزی که یه روز بهش زندگی بخشیدیم.

اگه طرفت با بی توجهی و کم محلی جذبت میشه و میاد دنبالت ، بهتره جای خودت دست یه تراپیستو بزاری تو دستش.

به‌نظرم بهتره به آدم‌ها بگیم که چقدر برامون مهم و ارزشمندن— نه به‌خاطر اینکه هر لحظه ممکنه ترکمون کنن یا به هر دلیلی دیگه نباشن؛ بلکه به این خاطر که حالا، در این لحظه؛ اینجان. و ارزش گفتنش رو داره.

بیاید با «گفتی مشکل منم دیدی رفتم؟ الان بهتره؟ حواست جمعه؟» گریه کنیم.

‏دو تا درس از ۱۴۰۳ گرفتم که شاید به کار شما هم بیاد.

اول اینکه بهتره به موقع از چیزی که کار نمی‌کنه درست خارج بشید ( شغل، رابطه، باشگاه ) تا اینکه اینقدر بمونید و امیدوار باشید تا بپوسید.

دوم اینکه تغییر آدما رو بپذیرید، هم بد شدن هم خوب شدن، با یه تصور قدیمی باقی نمونید.

If you've kicked me when I was down, you better pray I don’t get up.

اگر وقتی افتادم بهم ضربه زدی، بهتره دعا کنی که بلند نشم.

You better welcome the pain if you ever want to see growth.

اگر میخواهی رشد کنی، بهتره از الان به درد خوش آمد بگی. هیچ چیز ارزشمندی ساده به دست نمیاد.

آدما هیچ‌جا به همدیگه تعهد ندادن که همیشه طبق انتظار هم باشن، این توهم آدمه. هرچی تمرین کنیم آماده‌ی پاسخ‌های متفاوت‌تر از سمت بقیه باشیم بهتره و کمتر به خودمون و دیگران‌ آسیب می‌زنیم.

برو برا من نباش من نباشم برات بهتره، عذابم برات “