خودم این رو نمیخوام ولی یه روز همه این اشک‌هام لکه میشه تو زندگیت، کارماعه دیگه.

دیگه منتظر نیستم کسی دستم رو بگیره، پشتم باشه، رفاقت کنه، زخم‌هام رو التیام ببخشه، حتی منتظر معجزه هم نیستم، اصلا دیگه منتظر هیچی نیستم و هیچی نمیخوام.

خسته‌ام
از همه چی
فقط به روی خودم نمیارم!
چون نمیخوام فکر کنن از پسش برنیومدم...

کمترشو، بهترشو، شبیهشو، فیکشو، نمیخوام.
فقط خودشو می‌خوام.

نمیخوام از خودم تعریف کنم، ولی بنده بشدت انسان با محبت، خوش قلب، زیبارو، خوش صدا، باکمالات و مهربونیم، هر کسی از بنده بدش بیاد قطعا انسان حسود و بد ذاتیه.

تو رو که دارم دیگه قهوه نمیخوام، خودت کافئین خالصی.

رقابتی وجود نداره عزیزم، با نهایت احترام تو نمیتونی من باشی و با نهایت بی احترامی من هیچوقت نمیخوام که تو باشم.

من هیچوقت نمیخوام برای به دست آوردن کسی با بقیه تو رقابت باشم، میخوای با من باشی؟ باش، میخوای با بقیه باشی؟ مواظب خودت باش.

نیاز دارم یکی بیاد بگه جونم؟ چه کاری از دستم برمیاد؟ من چمدونم رو جمع کنم و زندگیم رو بذارم کف دستش بگم بیا، این برای تو، من دیگه نمیخوامش، میدونم غمگینه و گرد و خاک گرفته، درب و داغونه و از درزهاش ناچاری چکه میکنه و بوی نا میده ولی تو که زورت میرسه، تو که از پسش برمیای، نگه‌اش دار تا من برم گم شم.

نمیخوام غر بزنم ولی بیرون میرم
حالم خوب نیست، خونه میمونم
حالم خوب نیست، مهمونی میرم
حالم خوب نیست، سرکار حالم خوب
نیست، وسط تمرین حالم خوب
نیست، کلا همه‌جا حالم خوب نیست.