در کل بنظرم آدم باید طوری زندگی کنه که فردا پس فردا اگه به مشکلی برخورد حداقل با خودش نگه نکنه دارم چوب دل حسود و سیاهم رو میخورم.

به آدمایی که راحت همه چی رو کنار میزارن حسودیم میشه
چون من تا خودم رو بابت قضیه‌ای ذره ذره نابود نکنم ول کن نیستم "

‏مولانا حسودانه می‌پرسد: «جانِ جهان! دوش کجا بوده‌ای؟» بعد خودش را دلداری می‌دهد: «در دل ما بوده‌ای». بعد سعی می‌کند دلِ محبوب را نرم کند: «آه که من دوش چه‌سان بوده‌ام!» و باز حسادت هجوم می‌آورد: «آه که تو دوش که‌ را بوده‌ای!» و دوباره خودش را دلداری می‌دهد: «در آغوش قبا بوده‌ای.»


. .

نمیخوام از خودم تعریف کنم، ولی بنده بشدت انسان با محبت، خوش قلب، زیبارو، خوش صدا، باکمالات و مهربونیم، هر کسی از بنده بدش بیاد قطعا انسان حسود و بد ذاتیه.

من سر تو حسود نیستم، سر تو یه خودخواه، روانی، سادیسمی از خود راضیم که میخوام فقط مال من باشی.

اگه من سرت سلیطه و حسود و وحشی نباشم قطعا از چشمم افتادی.

وﻗﺘﯽ که زیاد ﺩﻭﺳﺶ ﺩﺍﺭﯼ ،
ﺣﺴﺎﺱ میشی،
حسود میشی،
ﭼﺸﻢ ﺩﯾﺪﻥ ﻧﮕﺎﻫﺎﯼ ﺑﻘﯿﻪ ﺭﻭ ﺑﻬﺶ ﻧﺪﺍﺭی،
چشم نداری ببینی ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯنه،
ﻫﻤﺶ ﺍﺯﺵ ﺩﻟﮕﯿﺮو ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ میشی،
مدام ﻧﮕﺮﺍنو ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﺸﯽ و سوال جوابش میکنی،
اینا همش ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺯﯾﺎﺩﻩ ،
اﻣﺎ ﺍﻭﻥ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﺷﺪﯾﻮ
ﺍﻟﮑﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﯿﺮ میدی،زیادی ازش سوال میپرسی!!فکرمیکنه بهش شک داری،
اما تو فقط خیلی دوسش داری! :)

یسری آدما تو ناخودآگاهشون دارن به شما حسودی میکنن و خودشونو با شما مقایسه میکنن و ازتون میبازن...
سر همینه بی دلیل ازتون متنفرن...

اگه بخوام از تجربه شخصیم واستون بگم:

هرجا رقیب دیدین رقابت کنید باهاش
هرجا دشمن دیدین مبارزه کنید باهاش
اما هر جا آدم حسود دیدین، فقط فرار کنید!

آدمای حسود لزوما چیزی که تو داری رو نمیخوان
اونا فقط میخوان تو اونو نداشته باشی...

آره من یه وقت‌هایی از دستت عصبی میشم، ناراحت میشم، حسودی میکنم، سرت غر میزنم، اذیتت میکنم، از دستم خسته میشی، یجاهایی ناامیدت میکنم و حتی باعث میشم بترسی، فقط خواستم بگم همه این‌ها از سر عشق و علاقه زیاد من به توعه وگرنه بقیه آدم‌ها بی‌ارزش‌تر از اونی هستن که بخاطرشون عصبی بشم یا واسشون خودم رو به آب و آتیش بزنم.