هممون یه دوستی داریم که جعبه سیاهمونه ،کاش بعد مرگمون اونم گم و گور بشه

روزی باز خواهی‌ گشت
و دست به گونه ی
قاصدکی که روی شانه ام نشسته خواهی ‌کشید!
روزی که من با قلمی ‌سپید،
روی تنِ تمامِ ‌‌پیاده رو هایِ شهر،
نامت را رج زده ام!
روزی باز خواهی‌ گشت
و در چشم های‌ سیاهم!
لبخندی‌ گم شده را به تماشا خواهی نشست!
روزی باز خواهی گشت اما...
تو را به جانِ همین شعر!
خورشید را با خود بیاور!
روزی که میرسی
تا دلت بخواهد اینجا شب است!

#حامد_نیازی

حسین جان ...

مرا بہ شال سیاهم ببخش اے ارباب...

که غیر روے سیاهم ندیده اے از من...

با چادر سیاهم وقتی در خیابان ها،
میان این عروسکهای رنگی راه می روم...
طعنه ها،
چادرم را نشانه می گیرند...
اما چادرمن محکم ترازاین حرفهاست که با این طعنه ها،
خراش بردارد...
چادر من...
ازیاد نبرده چفیه هایی راکه برای
چادری ماندنم خونی شده اند...

شعرکودک آفریقایی که در سازمان ملل خوانده شد :(وقتی به دنیا میام سیاهم وقتی بزرگ میشم سیاهم وقتی می ترسم سیاهم وقتی میمیرم سیاهم. و تو، آدم سفید. وقتی به دنیا میای صورتی، وقتی بزرگ میشی سفیدی، وقتی می ترسی زردی و وقتی میمیری خاکستری. و تو به من میگی رنگین پوست

قسمت به مثقال است، حسرت به خروار است
پس واقعیت داشت: انسان زیان‌کار است

باری به راحت رفت، باری کراهت رفت
هربار می‌گفتم این آخرین بار است

کاری به باری نیست، وقتی عیاری نیست
گردانِ کوران را یک‌چشم سردار است

گاهی که لبخندی‌ست، دامی‌ست، ترفندی‌ست
از چیدنش بگذر، گل طعمه خار است

در امتدادِ باد بیدی خمید و گفت:
من روسیاهم، آه، حق با سپیدار است

حق با جماعت نیست، حتی اگر بسیار
بسیار ناچیز است، ناچیز بسیار است

همساز شو با درد، بگذار و بگذر، مرد
در موضعِ بهتان انکار اقرار است...

انگار با هم غریبه ایم ، خوبی ما دشمنیه
کاش من و تو می فهمیدیم ، اومدنی رفتنیه
.
.
.
همیشه با من یکرنگ بودی ، سیاهم میکردی
.
.
.
از من خواست حلالش کنم همان کسی که با بی رحمی محبت هایم را حرام کرده بود
.
.
.
من مدتهاست از صداقت خبری ندارم ؛ هر کسی دیدش سلام من را هم برساند
.
.
.
دوباره آمده ای ، اینبار شیرین تر از قبل دروغ میبافی ، زیرکانه تر لبخند میزنی و دلبرانه تر ناز میکنی
اما نازنین ؛ بعد از رفتنت دلم مرد و خیلی وقت است که مغزم تصمیم می گیرد نه دلم
پس لوند و دلبرانه که هیچ ، عاشقانه و صادقانه هم که بیایی من دیگر نیستم