«گر بگویم که تو در خون‌ منی، بهتان نیست..»

-هوشنگ ابتهاج

حسین پناهی:

من روزه ام!!!!
تمام سال را روزه ام.
ولی بجای دهان و شکم ، اندیشه ام را روزه ام.
فکر من حق ندارد به کسی بی حرمتی کند.
فکر من حق ندارد به کسی ناسزا بگوید.
فکر من حق ندارد به مال کسی دست درازی کند.
فکر من حق ندارد با زندگی کسی بازی کند.
فکر من حق ندارد به کسی بهتان بزند.
فکر من حق ندارد به کسی جفا کند.

فکر من حق ندارد با دل کسی بازی کند.
فکر من حق ندارد به کسی دروغ بگوید.
فکر من حق ندارد به یتیمی بی تفاوت باشد.
فکر من حق ندارد زورگو باشد.
فکر من حق ندارد بینوایی را ببیند و بی تفاوت از کنارش عبور کند.
فکر من ..................
آری من روزه ام ،
نه روزه نخوردن غذا ،
بلکه روزه انسان بودن،
روزه مردانه زیستن،
روزه جاودانه شدن.
آری من تمام سال را روزه ام.
تمام ساعتها را روزه ام.
تمام دقائق را روزه ام.

یک خانمی باردار بودوهمسرش به او گفت بیا نریویم کربلاممکن است بچه ازدست برود کربلا رفتند حال خانم بد شدو دکترگفت بچه مرده. این خانم با آرامش تمام گفت درست میشودفقط کارش این است بروم کنار ضریح امام حسین بعد خودشان هوایمان را دارند.

در کنارضریح امام حسین وقتی چند وقت گریه کردخواب دید که بانویی یک بچه را توی بغلش گذاشتهاز خواب که بلند شددکتر گفت این بچه همان بچه ای که مرده بود نیست:معجزه شده.....

میدانید این خانم کیست؟

مادرحاج ابراهیم همت که وقتی سر بچه اش جداشدو خواست جنازه بچه را داخل قبر بگذاردبه حضرت زهرا گفت خانم امانتی تان را بهتان برگرداندم.

شادی ارواح طیبه شهدا امام الشهدا بالاخص سردار بی سرایران شهید حاج محمدابراهیم همت

قسمت به مثقال است، حسرت به خروار است
پس واقعیت داشت: انسان زیان‌کار است

باری به راحت رفت، باری کراهت رفت
هربار می‌گفتم این آخرین بار است

کاری به باری نیست، وقتی عیاری نیست
گردانِ کوران را یک‌چشم سردار است

گاهی که لبخندی‌ست، دامی‌ست، ترفندی‌ست
از چیدنش بگذر، گل طعمه خار است

در امتدادِ باد بیدی خمید و گفت:
من روسیاهم، آه، حق با سپیدار است

حق با جماعت نیست، حتی اگر بسیار
بسیار ناچیز است، ناچیز بسیار است

همساز شو با درد، بگذار و بگذر، مرد
در موضعِ بهتان انکار اقرار است...