دیگه زندگی جوری شده که دست رو هر خاطره ی جالبی که میذاری، دستِ کم ٧,۶ سال ازش گذشته.

دلیل خیلی از رنجش‌های ما اینه که به اندازه شخصیت خودمون کسی رو تحویل میگیریم نه به اندازه ظرفیت اون شخص، خیلی از آدم‌ها وقتی بهشون احترام میذاری بجای اینکه فکر کنن تو خوبی، فکر میکنن خودشون تافته جدا بافته‌ان.

چیزایی که با بزرگ شدن فهمیدم

•بعضی از دوستا فقط برای یه فصل از زندگیت میان اگه رفتن ، بدون تقصیر تو نیست،فصلشون تموم شده بوده
•سکوت بعضی وقتا قوی ترین جوابه لازم نیست همه چیو توضیح بدی
•هیچ کس نمی فهمه تو دقیقا چی کشیدی حتی اگه براش تعریف کنی!
•بعضی تصمیم ها باید تنهایی گرفته شن. حتی اگه بترسی.
•بعضی زخم ها خوب نمیشن ولی یاد میگیری باهاشون برقصی
•گاهی وقتی یه نفر رو میذاری کنار تازه خودت رو پیدا می کنی!


. .

تو لیاقت همون عشق و صبری که برای بقیه میذاری رو داری خودتو فراموش نکن

It's not how long you've been with someone that matters, but rather the love you share in your heart.

مهم این نیست که چه مدت با کسی بودی، بلکه عشقی که در قلبت با اون آدم به اشتراک میذاری که مهمه.

هر بار که از تعارضات داخل روابطت فرار می‌کنی، مغزت فکر میکنه جونت رو نجات دادی! اما رشد جایی شروع میشه که بفهمی لازم نیست همه چیز رو تهدید ببینی!
بعضی اوقات تهدید واقعی خود ماییم که با اجتنابمون نمیذاریم احساسات اصیل رو تجربه کنیم.

‏آدم‌ها به اندازه درک، فهم و شعور خودشون با ما رفتار میکنن، نه به میزان احترام و ارزشی که ما بهشون میذاریم...‌

یونگ یه جمله داره که میگه، تا وقتی که به مسائل ناخوداگاهت آگاه نشدی، یجوری ناهشیارت مسیر زندگیت و دست میگیره که اسمش و میذاری سرنوشت!

وقتی یاد میگیری چطوری تو تنهایی‌هات حالت خوب باشه و ارامش پیدا میکنی؛ فقط میتونی کسی رو توی زندگیت راه بدی که شک نداشته باشی کنارش ی ارامش عمیق‌تری از تنها بودن با خودت رو قراره تجربه کنی. اینطوریه که خیلی سخت دیگه میذاری کسی وارد دنیات بشه.


. .

هر زمان حس کردی داری بیشتر وقت میذاری، بیشتر انرژی میذاری، بیشتر فکر میکنی، بیشتر اهمیت میدی یا بیشتر تلاش میکنی از اون جا برو شاید اون نقطه‌ای که هستی لیاقت اینقدر خوبی تو رو نداشته باشه.