هر انسانی هم جذب اصالت و نجابت نمیشود، انسان باید خودش هم نجیب و اصیل باشد تا چنین صفت‌هایی را در دیگران جست و‌ جو کند.

هر چقدر اصیل‌تر، عمیق‌تر و قابل اعتمادتر باشی، بخاطر آسیب‌های زیادی که تجربه کردی به کسی زخم نمیزنی، چون از میزان درد و ذات رنج خبر داری‌.

‏اتفاقا باید خانواده دار باشه، باید لیاقت داشته باشه، باید شعور داشته باشه، باید خاکی و اصیل باشه، باید دستو دل باز باشه، باید چشم و دل سیر باشه، باید هدفمند و کاری باشه، باید هول نباشه، باید متعهد باشه، باید ظاهر درست داشته باشه، نگید دوسش دارم کافیه، کافی نیست! هیچوقت کافی نبوده!

وقتی از خودت دور میشی، ارتباطت با آدم‌ها هم سطحی می‌شه! ارتباط اصیل، از خود اصیل میاد.

هر بار که از تعارضات داخل روابطت فرار می‌کنی، مغزت فکر میکنه جونت رو نجات دادی! اما رشد جایی شروع میشه که بفهمی لازم نیست همه چیز رو تهدید ببینی!
بعضی اوقات تهدید واقعی خود ماییم که با اجتنابمون نمیذاریم احساسات اصیل رو تجربه کنیم.

من به شدت فتیش آدم اصیل دارم ، کسی که هول نیست ، هرز نمیپره ، متعهده ، آداب معاشرت بلده و سعی میکنه درست رفتار کنه ، این چیزای ساده سخت نیست ولی خوب کم شده ، خیلی کم ...

هر چقدر اصیل‌تر، عمیق‌تر، ارزشمندتر و قابل اعتمادتر باشی به‌خاطر آسیب‌های زیادی که تجربه کردی به کسی زخم نمی‌زنی، چون از میزان درد و ذات رنج خبر داری!
تو زمانی یک انسان درست هستی که اجازه ندی تکه های وجودت عقده و باعث شکستن دیگران بشه...

انسان های اصیل رنج خودشون بودن رو به لذت فیک بودن ترجیح میدن!

میدونی مهربون‌ترین و اصیل‌ترین آدم‌ها همیشه احساس ناعدالتی می‌کنن؟ چون دنیا برای چیزی که رایگان می‌بخشی، ارزشی قائل نیست؛ عشق، اعتماد و محبّت.

اگه شرایط مختلف ذاتتو تغییر نمیده اصیلی.