کسی که سیگاریه هر ثانیه از سیگارش عکس نمیذاره
چون واسش عادی شده.

کسی که خونه خوب و ماشین خوب داره هم همینطور.
اونی که همیشه غذای خوب میخوره هم عکس نمیذاره چون براش عادیه.
کسی که واقعا رابطش خوبه هم حرفی ازش نمیزنه چون عادیه....
میدونید بحثِ چیه؟!

اصالت!

دقیقا اونجایی ک زخمامون التیام پیدا میکنن میفهمیم ک لازم نبوده حتی لحظه‌ای اصالت و شخصیتمون رو فدای نگه‌ داشتن دیگرانی تو زندگیمون کنیم ک قدردان عشق و احترام ما نبودن.

بعضیا اصالتشون رفته، کثافتشون مونده.

هر زمانی حس کردید کسی را آنقدر دوست دارید که
شبیه به حیثیت،
اصالت،
خانواده،
وطن تان است،
وَ به این آسانی‌ها از آن دست نمی‌کشید،
آنگاه اجازه دارید دوستت دارم را بیان کنید.
آدم باید اینطور پایبند به «دوستت دارم» هایش باشد.

‏اصالت خیلی مهمه، آدما هر چقدر اصیل‌تر باشن، واقعی‌تر، خاکی‌تر و مهربون‌ترن.

آدمِ ندید بدید دنیا رو هم به پاش بریزی بازم دنبالِ این و اونه ولی آدمِ با اصالت یه احترامِ کوچیک ببینه جبران میکنه!
‌

مگه نه؟؟

گر که نیکی بود، منت چیست پس؟
گر رفاقت بود، زحمت چیست پس؟
کاش قدری معرفت، قدری اصالت داشتید
یا نمی‌کَندید، گر جایی درختی کاشتید ...

#نرگس_صرافیان_طوفان

حکیمی میگفت پولداری که بی پول میشه
تا آخرش بوی پول میده
ولی تازه به دوران رسیده ی که پولدار میشه
تا آخر عمرش بوی عقد میده
بحث بحث اصالته!

فکر نکنید هر کس که از راه رسید
هر کس که با شما خندید
هر کس که چند صباحی گیر داد و پیگیر شد
می تواند رفیق شما باشد...
رفاقت جریانی ست توی خون
آدم که یکباره میجوشد، وقت هایی
که بداند بودنش لازم است،
همین به موقع بودن، چگونه بودن؛
می‌شود اصالتِ یک رفاقت...

انگار آن‌ها که طعم غم را نچشیده‌اند، ناقص‌اند و روحشان از اصالتِ زندگی محروم مانده است.