تو خانواده بهت یاد میدن که سازگاری و انعطاف بیش از حد، احترام و درک آدما یه ارزش خیلی مهمه
بعد بزرگ میشی میای تو اجتماع میبینی که اولین چیزی که باید یاد میگرفتی اینه که حقوق تو چیه این وسط؟
مرزهای تو چیه و چرا مهمه که پای مرزهات بمونی.

داستایفسکی می‌دونست که داشتن یه آدم امن چقدر مهمه که تو رمان جنایت و مکافات نوشت:

‏«هر کس باید بتواند به جایی پناه آورد، چون مواردی پیش می‌آید که حتماً لازم است انسان بتواند به یکجا، به هر کجا که باشد برود.»

پروردگارا دیگه نمی‌تونم. اگه برات مهمه البته.

همه آدم‌ها شاعرانگی رو بلدن حتی اونی که شاعرانگی رو یادش نگرفته، ولی مهمه در کنار چه کسی قرار می‌گیری چون بعضی از قابلیت‌ها فقط توی شرایط‌‌های خاص و با آدم‌ خاص شکوفا می‌شه. یکهو می‌بینی کسی که اصلا نمی‌دونست شعر چیه، برات در حد شاهنامه شعر گفته و وارد مسیری شده که حتی خودشم به خوابش نمی‌دیدش.

اونی که موند مهمه نه اونی که قول داد میمونه.

زمانی میتونی رُک باشی که بفهمی دیگران براشون مهم نیس باحرفاشون چه احساسی در تو شکل میگیره! ولی تو با این حال برات مهمه.

حتی دست هایی که توان حرکتشون رو داری اگه روزی آسیب ببینن دیگه تحت کنترل تو نیستند. تو مالک هیچ چیز نیستی، رها شو از همهمه ی روزگار.

‌
از یه جایی به بعدم با اینکه برات مهمه
ولی دیگه به زبون نمیاری ..

آدم‌ها گلایه میکنن چون براشون مهمه، چون هنوز امید دارن، چون فکر میکنن هنوز یه چیزهایی بینتون هست که میشه با حرف زدن درستش کرد، چون دوستتون داره، چون خاطرتون عزیزه، کاش وقتی این رو متوجه بشید که دیر نشده باشه.

ولی کاش یکی بود بهم میگفت:
"بشین رو به روم از چیزایی که فکر میکنی
واسه هیچکس مهم نیست و هیچکس
نمیفهمه برام بگو
واسه من مهمه، من میفهمم!...