تو منو یطوری فراموش کردی که انگار من ناهار هفته پیشت بودم، یکی از همکلاسی‌های کلاس اولت که باهاش زیاد حرف نمیزدی، مثل یه اسم شخصیت تو سریالی که چند سال پیش دیدی، تو من رو خیلی راحت فراموش کردی.

یه جا از سریال در چشم باد هست
که بیژن به لیلی میگه :
تو سه روز بود که حرف نمیزدی ، سه روز بود که دنیا به آخر رسیده بود ...

مار نیشت زده و تو وایسادی همونجا و داری سعی میکنی بهش بفهمونی که نباید تو رو نیش میزد اما نمیدونی که اگه به اون سطح کافی از شخصیت و رشد اخلاقی رسیده بود که از اول نیشت نمیزد.

اگه میدونستم ۱۴۰۳ اینطوریه سال ۱۳۹۹ ماسک نمیزدم.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

‏هیچ هاگوارتزی وجود نداره، هیچ خرگوشی نیست که منو به سرزمین عجایب ببره، چارلی و کارخونه ی شکلات سازی وجود ندارن، اسباب بازیام هیچ وقت در نبود من حرف نمیزدن، هیچ در مخفی پشت کمدم وجود نداره، با یه قطره اشک فرشته ی نجات به دیدنم نمیاد تا همه چیو درست کنه. چون که زندگی واقعی همینه.

تو منو فراموش کردی؛ یجوری که انگار من ناهار هفته‌ی پیشت بودم، یا یکی از همکلاسی های کلاس اولت که باهاش زیاد حرف نمیزدی، مثل اسم یه شخصیت تو سریالی که چند سال پیش دیدی؛ تو منو فراموش کردی خیلی راحت و ایناس که منو اذیت میکنه:)

#تیکه_دار
کاش نارو هم مثل لایک زدنی بود…

میـــزدم میزدی ….

نمیــــزدم نمیزدی …

اگر میدانستی تا کجا دوستت دارم
فکر رفتن به سرت نمیزد
آرام در قلبم مینشستی،
زندگی ات را میکردی...
من هم دیگر قرار نبود تا آخر عمر،
با تنها عکس جا مانده از تو
دیوانه وار حرف بزنم.

. .

لیوانی چای ریخته بودم و منتظر بودم خنک شود. ناگهان نگاهم به مورچه ای افتاد که روی لبه ی لیوان دور میزد. نظرم را به خودش جلب کرد. دقایقی به آن خیره ماندم و نکته ی جالب اینجا بود که این مورچه ی زبان بسته ده ها بار دایره ی کوچک لبه ی لیوان را دور زد. هر از گاهی می ایستاد و دو طرفش را نگاه میکرد. یک طرفش چای جوشان و طرفی دیگر ارتفاع. از هردو میترسید به همین خاطر همان دایره را مدام دور میزد. او قابلیت های خود را نمیشناخت. نمیدانست ارتفاع برای او مفهومی ندارد به همین خاطر در جا میزد. مسیری طولانی و بی پایان را طی میکرد ولی همانجایی بود که بود.
یاد بیتی از شعری افتادم که میگفت " سالها ره میرویم و در مسیر ، همچنان در منزل اول اسیر"

ما انسان ها نیز اگر قابلیت های خود را میشناختیم و آنرا باور میکردیم هیچگاه دور خود نمیچرخیدیم. هیچگاه درجا نمیزدیم

ای دل که بی گدار،
به آب ها نمیزدی
بی قایقت
میانه‌ی دریا چه میکنی؟

. #معین_دهاز