از دید بقیه روی پاهام وایستادم حالم خوبه و واقعا قوی‌ام، اما حقیقت اینه که خسته‌ام، تیکه تیکه شدم، میخوام فرار کنم، میخوام برم گم و گور شم.

خسته از صبوری بیش از حد،
خسته از ایستادگی بالاتر از توان،
و خسته از‌جنگیدن بی پایان.

این جمله زیادی قشنگه ، میگه:

ایستاده ام به جنگ زندگی ،
خسته اما امیدوار...
• |.

"- آدم مغروری هستی؟
- نه چطور؟
- چون نگفتی دو قدم اونطرف نرو، یکم بیشتر بمون.
- وقتی تشنه به عشق ایستاده بودم درست سر پله‌ی اول، این تو بودی که چمدون سفر بستی. آدمی که می‌خواد بره دل رفتن رو داره. الآن نره، یک‌ماه بعد، یک‌ماه بعد نره، یک‌سال بعد.
- ولی منتظر بودم بگی نرو. بمون، یکم بیش‌تر بمون.
- الآن دیره؟
- الآن دیره.
- چرا؟
- آدم مغروری هستی. آدم‌های مغرور می‌بازن، به همه‌چی، از همه بدتر به عشق‌شون. ما دوتا بازنده‌ایم، یکی توی لباس عاشقی، و اون یکی توی جلد غرور."

باید برای خودم ایستاده دست بزنم؛
من از آدمی دل کندم که موقع دست
کشیدن ازش، از صدتا، صدو یکی
دوستش داشتم.

بودنت زیباست مثل تابیدن آفتاب
بر ساقه‌های تُرد بابونه
بر تن درخت ایستاده‌ بر من
ماه در آغوش تو
به خواب می‌رود ...
خورشید با چشم‌های تو
بیدار میشود ...
عشق من !
بودنت زیباست
مثل پر شستن قو
مثل چرخیدن پروانه
مثل پرواز بر تلاطم دریا ..!!



عباس معروفی

‍ نوشته بود:
" بار عشق را باید انداخت بر دوش کلمات روزمره. مثلا "دیوونه چطوری؟" یک‌جور جمله‌ی عاشقانه است".
اما من گمان می‌کنم بار عشق را باید انداخت بر دوش رفتارها... پرسیدنِ حال آدم‌ها در بی‌وقتی، یا خریدنِ گل‌های بی‌وقت، یا بخشیدن چیزی که دوستش داری، یا ناگهان سر چرخاندن و تلاقی نگاه، یا ایستادن برای رسیدن ماشین و زل زدن به او تا دور و دور و دورتر شود.

آلما توکل

آنچنان که می‌پنداری، رفتنت اندوهگین نبود؛
که من همواره چونان بید مجنون، ایستاده می‌میرم…!

ما ایستادگی می کنیم
چون زندگی نباید این چنین به پایان برسد ..

من هستم؛
هستم تا توی بُردهات تشویقت کنم.
که تو شکستات دستتو محکمتر بگیرم.
تو هیچوقت منو روبه‌روی خودت نمی‌بینی.
من همیشه همینجام، کنارت.
هرجایی از زندگیت که ایستاده باشی،
تو پستی یا بلندیش،
تو روشن ترین یا تاریک ترین قسمتش،
تو تنها نیستی من کنارتم.