نمیدونم
شاید اگه باهم حرف میزدیم خیلی چیزا اتفاق نمی افتاد...))

از من میپرسی چرا ناگهان دست کشیدم و رفتم؟ ناگهان نبود عزیزم، من در سرم مدت‌ها بود که راه افتاده بودم.

یه وقت‌هایی یه شکلی از آدمی رو میبینی که میترسی، وایمیستی فکر میکنی که بقیه تصوراتت از اون آدم تو همه وقت‌هایی که با هم میگذروندید اصلا درست بوده یا غلط؟ فکر کنم این میشه همون از چشم افتادن.

گاهی لازمه به خودت یادآوری کنی، توی بازی زندگی، کارت‌های فاجعه‌ای دستت افتاده بوده، ولی تو فوق‌ العاده بودی.

شاید سخت‌ترین لحظه زندگیم پذیرفتن این موضوع بود که من و اون آدم مسیرامون برای همیشه از هم جدا شده و حتی اگه آسمون هم به زمین بیاد دیگه قرار نیست بهم دیگه یه فرصت دوباره بدیم. اما الان که دارم بهش فکر می‌کنم می‌بینم تمام اون روزا، اون خاطرات، اتفاقایی که بینمون افتاد برای رشدم و تبدیل شدن به این آدمی که الان شدم لازم بود.

برات لحظه‌ای رو آرزو میکنم
که یاد این آیه افتادی که میگه :
" قَدْ أُتِیتَ سُؤْلَکَ "
خواسته‌ات به تو داده شد .🩵

‏من خودم دیدم که با تمام وجودت برای افتادن از چشم‌هام تلاش کردی، پس امروز هیچ حقی نداری بابتش تردید کنی یا گله‌ای داشته باشی، این راه رو خودت رفتی، این نتیجه رو هم خودت ساختی.

افتاده امشو به دلُم
میای بهم سر میزنی
مث قدیما پشت هم
به شیشه هی سنگ‌میزنی...

..

ولی هیچی لذت بخش تر از این نیست که میبینی آدمای عوضی زندگیت گیر یه عوضی تر از خودشون افتادن.

‏جدی از چشم افتادن یه آدم چقدر پروسه عجیبیه تا چند روز قبلش برات خیلی عزیزه ولی یهو انگار نه انگار که همچین آدمی تو زندگیت اصلا وجود داشته.