اگر یاد گرفتی به جای پرسیدن "چرا این اتفاق برام افتاد؟"
بپرسی: "چی ازش یاد گرفتم؟" تو دیگه توی نقش قربانی نموندی! وارد مرحله‌ی خودشناسی شدی.

تو آدما رو نمیتونی نجات بدی مخصوصا اونی که توی دردش خونه ساخته و ازش بیرون نمیخواد بیاد! چون هنوز تصمیم نگرفته که از خودش نجات پیدا کنه! اونی که نخواد نجات پیدا کنه، از تو قهرمان نمی‌سازه! بلکه تو رو هم قربانی میکنه!

تو از فرد «خودشیفته‌» هرگز حقیقت رو نخواهی شنید، اون‌ها توی داستان‌هایی که تعریف می‌کنن خودشون همیشه یا قهرمانند یا قربانی، بقیه‌ی آدم‌های قصه رو هم یا بدجنس نشون می‌دن یا بی‌عرضه

اگه بخوام بگم چقدر دوستت دارم؛
مثلِ علیرضا قربانی باید بگم که:

"تویی تمامِ ماجرا... "



. .

گاهی آدم‌ها خودشون رو قربانی ماهیت‌شون می‌دونن، نه مسئول اون.

و معده، همیشه قربانی غم‌هاییه که بروز نمیدیم.

رشد اونجاییه که دیگه برای زخمات چرا و ای کاش نیاری! و دنبال مقصر نباشی و تو نقش قربانی فرو نری، رشد اونجاییه که بپذیری زخمی هستی ولی بجای تسلیم شدن ادامه بدی.

تاکسیک واقعی؟ آدمی که از نقش قربانی بیرون نمیاد.

وقتی نقش خودت رو در نظر نگیری، متوجه نشی که هر رفتار یا واکنشی که نشون میدی ممکنه تاوان داشته باشه و همش تو نقش قربانی فرو بری، همه چیز خیلی برات سخت تر میشه.
وقتی میپذیری که اوکی منم اشتباهاتی داشتم، راحت تر گذر میکنی.
این بهترین چیزی بوده که تو این سال‌ها از تراپیستم یاد گرفتم.

زندگی واقعا مثل مارپله‌ست. بعضی وقتا فقط یک حرف یا یه کار از طرف بقیه میتونه تورو به خونه‌ی اول برگردونه.
نگفتم که اگر حس کردین اینجور شد بشینید کنار گریه زاری کنید و قربانی بشید. اتفاقا باید برعکسشو انجام بدید ولی خب یادتون باشه که قانون زندگی همینه و نباید فراموشتون بشه