اونی که با تنهایی کنار اومده رو نمیشه از چیزی ترسوند.

کسی که زندگی رو تنهایی یاد گرفته، هیچکس نمی‌تونه با نبودنش اونو بترسونه.

عادی شدن من رو میترسونه، عادی شدن ذوقی که برای کار داری، عادی شدن قشنگی‌های کوچیک اطراف، عادی شدن روابط، عادی شدن حس‌ها، عادی شدن زندگی.

‏آدم‌هایی که داغ عزیز دیدن رو از نزدیک ملاقات کردین؟!
یه ترکیب بی‌تفاوتی و غم تو چهرشونه که منو می‌ترسونه؛
ارتباط داشتن با این آدم‌ها خیلی سخته، تو زندگیشون تا تهِ سیاهی رو رفتن و دووم آوردن، همین تجربه شجاعشون کرده و بهشون یاد داده هر درد و فقدانی رو میشه تحمل کرد.

کسی
که
خاکستر
شده
رو
نمی‌شه،
از
آتیش
ترسوند!

‏ تو ترسو و مردد بودی منم نمیتونستم به جای دو نفر جسور و شجاع باشم...

‏ تو ترسو و مردد بودی من هم نمیتونستم به جای دو نفر جسور و شجاع باشم.

گاهی مغزت برای بقا، تو رو از تغییر میترسونه، درحالی‌که رشد، درست پشت همون ترست ایستاده.

هرگز خودتان را تسلیم این جمله نکنید : « عشق های واقعی هرگز به هم نمیرسند »
نرسیدن برای ترسوهاست، نرسیدن برای یکطرفه هاست
واقعی ها به هم میرسند…

کودکی که کتک خورده، کتک میزنه!
کودکی که ترسونده شده، میترسونه!
کودکی که تحقیر شده، تحقیر میکنه!
کودکی که روح و شخصیتش نابود شده، نابود میکنه!
کودکی که عشق نبینه،عاشق نمیشه!
آدما آینه هستن ...