بخاطر از دست دادنش ناراحت نیستم، ناراحتم چون همش حس میکنم حیف شدم، احساسم حیف شد، ذوقی که برای زندگی داشتم حیف شد، اصلا یچیزی توی من مرده که نمیدونم چیه ولی حس میکنم خیلی حیفه که دیگه نیست.

میگم ناراحت نشدم اما ذوقی که داشتم کور میشه.

عادی شدن من رو میترسونه، عادی شدن ذوقی که برای کار داری، عادی شدن قشنگی‌های کوچیک اطراف، عادی شدن روابط، عادی شدن حس‌ها، عادی شدن زندگی.

‏خوشحالم از اینکه دیگه ذوقی واسم نمونده که کسی بخواد کورش کنه.

دوستم عاشقته و ممکنه بخاطر همین دوست داشتنش یه روز ازت بگذره ولی من ازت نمیگذرم بابت همه شب‌های نیمه تمومی که بهش هدیه کردی، بابت ذوقی که ازش گرفتی، بابت امید واهی‌ای که بهش دادی، بابت انگیزه‌ای که از زندگیش گرفتی، رفتار تو‌ باهاش حتی روی دوستی ما هم اثر گذاشت و از من هم دورتر شد.

صبر بیش از حد، هر حس و ذوقی رو از بین میبره.

من دیگه ذوقی ندارم که بخوای کورش کنی‌، هر طوری دلت میخواد رفتار کن.

سال‌ها گذشت و رویِ تمامی افکار متمرکز شدم و
بالاخره به این پاسخ رسیدم؛
مهم‌ترین داشته آدمی
“ذوقی” برای ادامه‌ی زندگیست…

از وقتش که بگذره دیگه فایده‌ای نداره، اگه زمانی که باید می‌بودی، بودی اون قشنگه، اگه زمانی که باید توجه می‌کردی توجه کردی اون درسته، اگه زمانی که باید گوش می‌دادی گوش دادی اون باارزشه، همین به موقع‌ها ارزشت رو نشون می‌ده، حمایت به موقع، عذرخواهی به موقع، بودن به موقع، می‌دونی وقتی دیر بشه دیگه نمیچسبه به آدم، حالا تو بیا و بعدا کلی کار کن، بعدا دیگه نه ذوقی مونده و نه احتیاجی هست..!
• |.

من دیگه ذوقی ندارم که بخوای کورش کنی‌. هر طوری دلت می‌خواد رفتار کن.