غریبه که نیستی ولی چه ذوقی از من کور کردی.

گفتم ایرادی نداره، اما بعدش نه دیگه خندیدم نه ذوقی برام موند نه صداهای تو مغزم خوابید. من فقط وانمود میکنم که عیبی نداره.

بخاطر از دست دادنش ناراحت نیستم، ناراحتم چون همش حس میکنم حیف شدم، احساسم حیف شد، ذوقی که برای زندگی داشتم حیف شد، اصلا یچیزی توی من مرده که نمیدونم چیه ولی حس میکنم خیلی حیفه که دیگه نیست.

میگم ناراحت نشدم اما ذوقی که داشتم کور میشه.

عادی شدن من رو میترسونه، عادی شدن ذوقی که برای کار داری، عادی شدن قشنگی‌های کوچیک اطراف، عادی شدن روابط، عادی شدن حس‌ها، عادی شدن زندگی.

‏خوشحالم از اینکه دیگه ذوقی واسم نمونده که کسی بخواد کورش کنه.

دوستم عاشقته و ممکنه بخاطر همین دوست داشتنش یه روز ازت بگذره ولی من ازت نمیگذرم بابت همه شب‌های نیمه تمومی که بهش هدیه کردی، بابت ذوقی که ازش گرفتی، بابت امید واهی‌ای که بهش دادی، بابت انگیزه‌ای که از زندگیش گرفتی، رفتار تو‌ باهاش حتی روی دوستی ما هم اثر گذاشت و از من هم دورتر شد.

صبر بیش از حد، هر حس و ذوقی رو از بین میبره.

من دیگه ذوقی ندارم که بخوای کورش کنی‌، هر طوری دلت میخواد رفتار کن.

سال‌ها گذشت و رویِ تمامی افکار متمرکز شدم و
بالاخره به این پاسخ رسیدم؛
مهم‌ترین داشته آدمی
“ذوقی” برای ادامه‌ی زندگیست…