اگه قابل حله شدنه، نیازی به نگرانی نیست.
اگه قابل حل شدن نیست، نگرانی فایده‌ای نداره
• |.

خیلی اوقات سکوت، نشونه‌ی سر شدنه، چون درد وقتی از حد بگذره، دیگه فریاد نمیزنه! فقط تو دل آدم ته‌ نشین میشه.

می‌دونی فرق بین رفتن و رها شدنه چیه؟"
رفتن وقتیه که تصمیم می‌گیری بری.
رها شدن وقتیه که تصمیم تو دیگه مهم نیست.
و درد اون‌جاست که حتی کسی برای جا گذاشتنت عذاب وجدان نداره

یه جایی بنویس که یادت بمونه:
هر چیزی که آرامشت رو ازت بگیره، محکوم به حذف شدنه چه رابطه دوستانه، چه عاشقانه، چه روابط فامیلی و حتی یه وسیله!
این روابط به وجود اومدن تا زندگی رو واسه تو قشنگ‌تر کنن اگر قراره سخت‌ترش کنن یا آرامشت رو بگیرن هیچ جایگاهی تو زندگیت ندارن!


. .

انقدر من و از خودت ناامید کردی، که اگر لب پرتگاه باشم، افتادن راحت‌تر از دوباره به تو امیدوار شدنه.

زندگی یاد گرفتنی نیست که با چند بار آزمون و خطا، یاد بگیری اشتباه نکنی؛ زندگی تجربه‌اس، زمین خوردن‌های پی در پی و تلاش برای سرپا شدنه، زندگی همون قورباغه‌ی گنده‌ایه که هر روز صبح مجبوری قورتش بدی و جوری لبخند بزنی انگار که همه‌چی ردیفه.

نیاز آدما به صرفاً شنیده‌شدن ده‌ها برابر بیشتر از نیازشون به شنیده‌شدن و نظرداده‌شدنه.

یه روز میاد با اون آدمی که از هر دری باهاش صحبت می‌کردی و حرف کم نمیومد، دیگه حتی نمی‌تونی یه مکالمه‌ی چند دقیقه‌ای داشته باشی؛ اونجا شروع غریبه شدنه، شروع کمرنگ شدن، شروع غمگین شدن برای حرف‌های نگفته، شروع از یاد رفتن.

یه جا نوشته بود:
شُد شُد، نشد حتما خدا یه فکر بهتری برات
داره و به نظرم چقدر درسته و چقدر ما
همیشه فرصت‌های بهتر زندگیمونو بخاطر
حسرت، نشدنهایِ زندگیمون، از دست میدیم.

‏‌نمیدونم کی لازم داره این رو بشنوه:
تنها چیزی که نباید واسه‌اش جنگید، خواسته شدنه. اگه این یکی از جنگهای روزانه توئه، حاصلش فقط فرسودگیه.
‌