یه شریک مناسب پیدا کنید، حالا عشق باشه، دوست باشه، رفیق باشه، یا هرچی، بشید جفت هم، لنگه ی هم، شریک هم، توی همه چیز، توی کار، درس، هدف، باهم رشد کنید، کار کنید، پیشرفت کنید، همو بلد باشید، همو درک کنید، باهم حرف بزنید، کنار هم بجنگید، و تموم لحظه های خوب و بدتون باهم باشه!
باور کن با یه شریک مناسب به هرچی که بخوای میشه رسید!

تنها چیزی که نباید واسَش جنگید،
خواسته شدنه...

خسته از صبوری بیش از حد،
خسته از ایستادگی بالاتر از توان،
و خسته از‌جنگیدن بی پایان.

از حُریت تا خریت فاصله ای نیست؛
زیادند حر ها و خر هایی که در هر لباسی و با هر ژستی، ظاهر میشوند!
کسی از سرانجامِ خودش خبر ندارد
زیاد گولِ منم منم های خودتان و دیگری را نخورید گاهی در یک لحظه با یک انتخاب، کاملا بی مقدمه یا خر می مانی یا حر میشوی!
سوال اینجاست
آیا آنقدر از خریت فاصله داریم که حُر ها را ببخشیم؟!
"آزاده بودن" چیز خیلی خوبی ست؛
برای قومی که فکر کنند
نه ژست و ادا، نه جَهیدن و جنگیدنِ خالی و بیهوده!
کاش هر چه هستیم و نیستیم به قول حسین لااقل آزاده باشیم!

واژه‌ی "محکم" رو خیلی دوست دارم. آدم محکمی بودن. محکم در آغوش گرفتن. محکم دست کسی رو گرفتن. محکم پای حرف‌ها و قول‌هات موندن. محکم جنگیدن برای هدف ها. آدم محکمی باش تو هر زمینه‌ای که باید.

یه روزهایی هم هست که از جنگیدن با زندگی خسته می‌شی. خودتو می‌کشونی گوشه‌ی رینگ اما زندگی دوباره با تمام توانش می‌افته روت. زور زندگی بیشتره، مجبورت می‌کنه دوباره سرپا شی و بجنگی. شعارش همینه «تا زنده‌ای بجنگ و زندگی کن.»

‌
آدم جنگیدن نباشید؛
به خصوص برای آنهایی که ثابت کرده اند
ارزش این جنگ، ارزش وقت و نیرو، و ارزش زخمی شدن شما را ندارند.

‏من از اولشم میدونستم که نمیشه فقط جنگیدم که تو دلم نمونه.

او
می‌جنگید تا پیروز شود،
من
می‌جنگیدم تا برایش بمیرم،
و اسم این حماقت ؛
"عشق" بود.

حالا نمیشه یبار یه چیزی بدون جنگیدن بدست بیاد؟