‏تا یه سنی فک میکنی بابا اشتباه کرده، بعدتر میگی نه، مامان کم گذاشته!
اما وقتی واقعا بزرگ میشی،
میفهمی هیچ‌کدوم بلد نبودن چی درسته!
هر دو با زخمای خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه‌ی اون جنگ ناتموم.
از یه جایی به بعد، دیگه تقصیر اونا نیست،
تصمیم با توئه؛
زخما رو ادامه بدی، یا درمانشون کنی!

تا یه سنی فکر میکنی بابا اشتباه کرده بعدتر میگی نه مامان کم گذاشت، اما وقتی واقعا بزرگ میشی میفهمی هیچ کدوم بلد نبودن چی درسته، هر دو با زخم‌های خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه اون جنگ ناتموم، از یجایی به بعد تقصیر اون‌ها نیست تصمیم با توعه زخم‌ها رو ادامه بدی یا درمانشون کنی.

چرا بعضی احساسات انقدر گیر می‌افتن توی ذهنمون؟
چون مغز ما دنبال بسته شدن حلقه‌های احساسی ناتمومه.
احساساتی که سرکوب شدن یا جدی گرفته نشدن، مثل فایل‌های باز توی کامپیوترن؛ حافظه می‌گیرن، کندت می‌کنن، بی‌دلیل خسته‌ات می‌کنن. اون فایلا فقط وقتی بسته می‌شن که بهشون گوش بدی، بفهمی‌شون و اجازه بدی تموم بشن.
چه احساسی هست که مدتیه نمی‌خوای بهش فکر کنی، ولی هنوز باهاته؟

آدمایی که جای حرف زدن می نویسن، خطرناکن! درست مثل همون مصدومایی که خونریزی داخلی دارن و ناغافل خط ممتد، سوت می کشه رو مانیتور زندگیشون ... بی درد و بی علامت!

آدمایی که می نویسن مدت مدیدی توو سکوت بودن، توو انزوای دسته جمعی، از همونایی که مثل همون کلانتر کارتونی دوران بچگی مون،هیچکس نمی فهمه چی میگذره توو قلب طلایی یی که پشت ستاره ی حلبی چهره شون پنهون کردن...

آدمایی که می نویسن ، اونقدر می نویسن تا یه روز جوهر احساس شون خشک بشه و بعد خودشون می شن نقش اول قصه های ناتموم بقیه... درست مثل مجنون که اونقدر "مشق نام لیلا " کرد که بالاخره مرد! آره؛ مرد!
آدمایی که جای حرف زدن می نویسن، آلارم نمی دن؛ سوپاپ اطمینان هم ندارن.. فقط یهو می ریزن...کاملا یهو!

#ناهید_سعادتیان

اگه یه روز از زندگیت مونده باشه چه کار ناتمومی داری که انجامش بدی؟