‌
‏به‌قول یکی از  نویسنده‌های ترک هست که می‌گه:
‏"اگر چیزی که جدایمان کرده مرگ نیست،
پس خیلی حیف شده‌ایم"
چقدر درسته واقعا .


. .

ما دو پیراهن
بر یک بند بودیم دوشعر دریک کتاب بودیم دوعکس دریک قاب بودیم
دو رمانِ عاشقاقانه ازدست یک نویسنده بودیم
مادوخیال دو رویا دو حسرت دومحال دو آرزوی دست نیافتنی بر یک
قنوتِ 
بودیم
ما دو پرستو
دو مهاجر
دو همسر
دو لاله ی واژگون بر تن یک درخت بودیم
اما هرگز برای هم نبودیم ....


#امید_آذر

Do not worry about what people say;
God does not read the file that others write.

نگران حرف مردم نباش؛
خدا پرونده ای رو که بقیه می نویسن نمیخونه!

زندگیتو کن و نگران نباش!
چون نویسنده خداست...!

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌
. .

یه جا دیدم نوشته شده بود “من محکوم به تحمل رنجی شدم که حقم نبود. ”
منم همینطور نویسنده گمنام، منم همینطور…

چقدر از این تعریف رابرت فارست، نویسنده آمریکایی، خوشم اومد و چقدر دقیق میگه؛

«نخستین انسانی که به جای پاسخ دادن به توهین، آن را نشنیده گرفت، نخستین پایه گذار فرهنگ و تمدن بشری بود.»

به‌قول ایپک انگون، نویسنده‌ی ترک :
"دلم نمی‌خواهد بیرون بروم
دلم نمی‌خواهد کتاب بخوانم
در خانه بی‌قرارم
حتی دلم نمی‌خواهد با کسی حرف بزنم
منتظرم، فقط منتظرم
و دردناک‌تر از همه این است
که نمی‌دانم منتظر چه چیزی هستم."

ناز معشوق 
ڪَران است
خریدن بلدے
غزل از غم بنویسند شنیدن بلدے
در میانِ همه خوبانِ جهان باشی اڪَر
تو بڪَو جُز رُخِ دلدار
ندیدن بلدے؟



#شیوا_صالحی

The end of stories are always written by those who are left; Not those who are gone

اخر داستان‌ها را همیشه کسانی می‌نویسند که مانده‌اند؛ نه آن ها که رفته اند

این جمله ی شایع رو باید با طلا بنویسنن که میگه:
«رشد میکنی وقتی با همه کمرنگی..!»