اگر آیندگان بخواهند درباره ما و این زمانه بنویسند، خواهند گفت آن‌ها کسانی بودند که زندگیشان بخشی با ناامیدی گذشت، بخشی با خشم، بخشی با ترس، آونگ میان سه ناخواستنی، لغزان و لرزان.

وقتی می توانی با سکوت حرف بزنی؛
به پایه های لغزانِ واژه تکیه نکن؛
خیلی وقت ها سکوت برابر با طلاست

در این هستــــی غم انگیز ...
وقتی حتی ...
روشن کردن یک چراغ ِ ساده ی " دوستت دارم " ،
کام زندگــــــی را تلخ می کند ...
وقتــــــی شنیدن دقیقه ای صدای بهشتی ات ،
زندگی را
تا مرزهای دوزخ می لغزاند ؛
دیگر ...
نازنین من !
چه جای اندوه ...
چه جای اگر ...
چه جای کاش ...
- این حرف آخر نیست -
به ارتفاع ابدیت دوستت میدارم ؛
حتـــــی اگر به رسم پرهیزکاری های صوفیانه ...
از لذت ِ گفتنش ...
امتناع کــــــنم !!