نمیدونم گفتنش درسته یا نه، ولی شاید هزار بار تو همین سن کم بهم ثابت شده که محبت بیش از حد و بیجا چشم و دل آدم‌ها رو کور میکنه، اون شجاعتی که تو با محبت بیش از حد به یه آدم میدی تهش قدرت میشه برای خودش که تو رو نادیده بگیره.

وقتی یه ویژگی قشنگ رو تو یه نفر میبینید
بهش بگین ؛ حالاهرچیزی که میخواد باشه :
یکی شخصیت و ادبش مورد پسنده
یکی ظاهر زیبایی داره
یکی چشماش قشنگه
یا صدای خوبی داره
یکی خوب حرف میزنه
یکی خوب گوش میکنه
یه نفر خوب اوضاع رو کنترل میکنه و....
شاید گفتنش چند ثانیه بیشتر طول نکشه ولی اون حس خوبی که طرف میگیره همیشه موندگاره .️

زندگی اینجوریه که یهو به خودت میای
میبینی کلی حرف ناگفته داری
که دیگه تمایلی هم برای گفتنشون نداری

بابت چیزایی که باید بهت میگفتم و نگفتم چون میدونستم متوجه نمیشی چون میدونستم میپیچونیشون و برعکس متوجه میشی، چون میدونستم قراره چیزای دیگه بیاد وسط و دعوا بشه، چون میدونستم هیچی با گفتنشون درست نمیشه، ناراحتم.

بعضی چیزا گفتنی نیست فهمیدنیه و با گفتنش فقد ارزشش از بین میره.

من به همه حرف‌ها گوش میکنم اما به رفتار نگاه میکنم، بگن دوستمن ازشون ممنونم ولی به رفتارشون نگاه میکنم، بگن کنار من هوام رو دارن من قدردانم ولی به رفتارشون نگاه میکنم، من بودن واقعی رو توی رفتار میبینم نه کلمات، آره هر چی بگن من میشنوم اما عمل حرف آخر رو میزنه اینکه بعد گفتنش چیکار میکنه.

سکوت، فریاد چیز‌هایی‌ست که گفتنشان ممکن نیست.

خیلی ساده بخوام بگم؛ راز بهبودی اینه‌که چشماتو باز کنی‌ و ببینی اون چیه که به‌هیچ‌وجه برات مفید نیست اما همچنان اصرار داری دو دستی بچسبی بهش؟ دست‌هات رو آزاد کن و همون چیز رو پشت سرت جا بذار.
و البته؛ کاش انجام دادنش‌هم همینجوری به آسونی گفتنش بود. اما تقریبا هیچ‌چیز آسون نیست.

از آدمای نابالغ خشمگین نشو، اونا هنوز با دردهایی حرف میزنن که هیچوقت براشون زبانی برای‌ گفتنش در زمان مناسب نداشتن!

به‌نظرم بهتره به آدم‌ها بگیم که چقدر برامون مهم و ارزشمندن— نه به‌خاطر اینکه هر لحظه ممکنه ترکمون کنن یا به هر دلیلی دیگه نباشن؛ بلکه به این خاطر که حالا، در این لحظه؛ اینجان. و ارزش گفتنش رو داره.