دقت کردید خیلیامون چقدر دقت می‌کنیم تو حرف زدن؟ چقدر سعی می‌کنیم کسی از لابلای حرفامون بو نبره که دل‌اندرونمون چه خبره. صرفنظر از دلیلش، اصل این موضوع خیلی تلخه. جین وبستر میگه «و چقدر غم‌انگیز است، که آدم تمام‌وقت مراقب باشد، تا آنچه را احساس می‌کند به زبان نیاورد».

به کسی که برایت نمی‌نویسد، مزاحمِ روزهایت نمی‌شود، درباره‌ات نمی‌خواند،
مهم‌ترین تاریخ‌های تو را حفظ نمی‌کند و زندگی‌ات را پُر از کارهای شگفت‌انگیز نمی‌کند، وابسته نشو.

تو واقعی ترین آدم زندگیه منی
بودنت بهم انگیزه میده
جرات عاشقی میده
تو همونی هستی که
یه تار از موهاتو به دنیا نمیدم
همونی که چشمام به جز اون کسی رو نمیبینن
همونی که وقتی دلم میگیره بهش پناه میارم
همونی که امید میشه وسط ناامیدیام
همونی که باعث میشه از زندگیم لذت ببرم
همونی که براش میمیرم
خلاصه که تو به دنیا اومدی
بشی همه کَس من ، همه دنیای من.

‏خیلی بهش فکر میکنم ولی در موردش با کسی حرف نمیزنم و این شاید غم‌ انگیزترین و درست‌ترین کار باشه.

قسمت غم انگیز ماجرا اینجا بود ؛
گل هایی که به
مواظبت بیشتری نیاز داشتن
باغبان‌های بی تفاوت‌تری نصییبشان شد...

انگار از هر چیزی فقط یه ته مونده‌ای ازم مونده، از صبرم، اعصابم، حوصله‌ام، ذوقم، انگیزه‌ام و توانم که اون هم فقط برای افراد انگشت شماری خرجش میکنم.

مهدی فرجی میگه:

بر شانه هایت دنبال چه میگردی!؟
انگیزه پرواز باید در دلت باشد!🪽

همه این مدت زندگیم جوری سپری شده که میتونم سال‌ها بدون اینکه هیچ اتفاق ناراحت‌کننده و غم‌انگیزی بیوفته، غمگین بمونم.

انگار از هر چیزی فقط یه ته مونده ای ازم‌مونده؛
از صبرم،اعصابم،حوصله م،ذوقم،انگیزه ام و توانم که اونم فقط برای افراد انگشت شماری خرجش میکنم.

قانون پایستگی فقط افسردگی که از بین نمیره، فقط از شکلی به شکل دیگه تغییر پیدا میکنه، یه روز کلا میخندی، یه روز همش گریه میکنی، یه روز خیلی سرحالی، یه روز حوصله هیچ بنی بشری رو نداری، یه روز پر از انگیزه‌ای، یه روز ناامیدترین آدم روی زمینی، یه روز مهربون‌ترینی، یه روز بداخلاق‌ترین، ولی در همه حالت این حس مبهم و سردرگمی که نمیدونی چیه ولت نمیکنه.