و چنان رنجم دادی، گویی آخرین دشمنت بر روی زمین بودم.

دوست داشتم جوری که انگار آخرین عزیز من روی زمین بودی
و تو‌ انقدر رنجم دادی، که انگار آخرین دشمنت روی زمینم.

گاهی با خودم میگم کاش آدم بی‌تفاوتی بودم، مثل کسی که رفتار دیگران برایش اهمیت ندارد اما متاسفانه آدم حساسی‌ام، زود میرنجم و بیشتر از هر چیزی که باید درگیر فکر و خیال میشم.

میتوانم ساعت‌ها از رنجم حرف بزنم، اما واقعا فایده‌ای ندارد و تنها غم درک نشدن را به غم‌هایم اضافه میکند.

‏می‌توانم ساعت‌ها از رنجم حرف بزنم؛ اما واقعاً فایده‌ای ندارد و تنها غم درک نشدن را به غم‌هایم اضافه می‌کند.

پرسیدند چرا چنین بی مرز دوستش داری؟
گفتم او زخم هایم را بوسید
و «رنجم» را باور کرد...


. .

تو را دوست داشتم، چنان که گویی تو
آخرین عزیز من روی زمینی
تو رنجم دادی، چنان که گویی من
آخرین دشمن تو روی زمینم..!:)
• |.|

من صبورم اما
به خدا دست خودم نیست اگر می رنجم
یا اگر شادی زیبای تو را
به غم غربت چشمان خودم میبندم
من صبورم اما
چه قدَر با همه ی عاشقی ام محزونم
و به یاد همه ی خاطره های گل سرخ
مثل یک شبنم افتاده ز غم مغمومم
من صبورم اما
بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم
بی دلیل از همه ی تیرگی رنگ غروب
و چراغی که تو را از شب متروک دلم دور کند
من صبورم اما
آه ، این بغض گران
صبر چه می داند چیست...
 
#حمید_مصدق

«تو زیباترین حزن من بودی، عزیزترین زخمم بودی و دلخواه‌ترین رنجم.»

پرسیدند:
چرا چنین بی‌مرز دوستش داشتی؟
گفتم:
او زخم‌هایم را بوسید
و رنجم را باور کرد ...