راه‌هایِ کهنه به مقصد‌هایِ نو نمی‌رسند

بر ما سالی گذشت و بر زمـین گـردشی و بر روزگار حکایتی
امید آن که کهنه رفته باشد به نکویی و این نـو همی آیـد به شـادی
بهار زندگیتون مبارک.


. .

یه غمی خیلی پر رنگ‌تر از بقیه غم‌هاست، هضم نشدنی و هرگز خوب نشدنی. هر بار با هر اتفاقی غمگین می‌شی یا صدمه می‌بینی برمی‌گردی پیش اون غم. از غم‌ های جدید به کهنه ترین غمت پناه می‌بری. به جانکاه ترین غمت، به غم عزیز بی‌رحمت.

‏یه غمی خیلی پر رنگ‌تر از بقیه غم‌هاست، هضم نشدنی و هرگز خوب نشدنی، هر بار با هر اتفاقی غمگین میشی یا صدمه میبینی برمیگردی پیش اون غم، از غم‌‌های جدید به کهنه‌ترین غمت پناه میبری،به جانکاه‌ترین غمت.

اونجا که شمس لنگرودی میگه:

زخمی کهنه ام
سایه ی رنجی پایان یافته

♡

قدر اونی رو بدون که کهنه پوشید تا تو نو بپوشی.

O old wound, you have opened your mouth like others to laugh at our sorrows

ای زخمِ کهنه‌ای که دهان باز کرده‌ای چون دیگران بخند به غم‌هایِ ما تو هم

حس می‌کنم از تمام وقایع زندگی عقبم. انگار همه تو اتوبان دارند با ماشین مسابقه‌هاشون می‌رن و من دارم با دوچرخه‌ی کهنه‌ام که زور هم نداره پا می‌زنم و اون وسط همش سر می‌خورم یه جام می‌شکنه. همش مجبورم از اول پاشم. نمی‌دونم شایدم دچار FOMO شدم.

‏یه غمی خیلی پر رنگ‌تر از بقیه غم‌هاست، هضم نشدنی و هرگز خوب نشدنی. هر بار با هر اتفاقی غمگین میشی یا صدمه میبینی برمیگردی پیش اون غم. از غم‌ های جدید به کهنه ترین غمت پناه میبری. به جانکاه ترین غمت؛

من صبورم اما
به خدا دست خودم نیست اگر می رنجم
یا اگر شادی زیبای تو را
به غم غربت چشمان خودم میبندم
من صبورم اما
چه قدَر با همه ی عاشقی ام محزونم
و به یاد همه ی خاطره های گل سرخ
مثل یک شبنم افتاده ز غم مغمومم
من صبورم اما
بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم
بی دلیل از همه ی تیرگی رنگ غروب
و چراغی که تو را از شب متروک دلم دور کند
من صبورم اما
آه ، این بغض گران
صبر چه می داند چیست...
 
#حمید_مصدق