دردناک‌ ترین بخش پذیرش زمانی هستش که میپذیری اصلا ارزشش رو نداشت، ارزش تمام انرژی و وقت و خوبی‌‌هایی که از جون مایه گذاشتی، زخم‌‌هایی که در ازاش خوردی و فرسودگی که در تار و پودت نشست، گریه‌هایی که شب و روز کردی، اهمیت‌های زیادی که دادی، اصلا ارزش این همه غرامت رو نداشت.

‏وقتی بیش از حد فداکار باشی، افراد خودخواه بیشتری رو به زندگیت جذب میکنی و وقتی بیش از حد مسئولیت‌پذیر باشی، دیگران رو به پذیرش مسئولیت کمتر ترغیب میکنی.

دردی که با پذیرش حل نشه، با رنج هزاران بار تکرار میشه.

‏شاید نظر نامحبوب:
یه سری از آدما رو هیچ‌وقت نمی‌شه نجات داد، انگار نفرین‌شده باشن، همیشه دنبال سیاهی می‌گردن و کلا از عالم و آدم توقع دارن. انگار ظرفیت پذیرش عشق رو ندارن و زبانی که بلدن خشم و کینه و حسادته... پر از شرم شکننده‌ای که نمی‌شه بهش دست زد.

احساساتی که الان داری تجربه می‌کنی بخشی از پروسه‌ی پذیرشه؛ تحمل کن، صبوری کن، همه‌اش می‌گذره و دوباره به زندگی برمی‌گردی. فقط یادت نره که برای هر آدمی زمانش متفاوته‌. برای تو هم اتفاق می‌افته؛ شاید کمی دیرتر، شاید کمی دورتر اما بالأخره باهاش کنار میای.

وقتی از پذیرش خودت فرار میکنی، ناخودآگاه دنبال آدم‌هایی میگردی که تو رو هم نپذیرن،
تا قصه‌ی کهنه‌ی طرد شدنت رو تکرار کنی!

وقتی ادمها ذاتشون رو بهت نشون میدن،تلاش نکن عوضشون کنی.
یا بپذیرش
یا کنار بزارش.
ذات ادمها تغییر نمیکنه.

هر زخمی که با پذیرش لمس بشه، به جای اینکه ما رو بشکنه، تبدیل به پلی میشه برای رسیدن به درک عمیق‌تر از خودمون.

از کسی که چندسالی در حیطه‌ی مشاوره‌ی ازدواج کار کرده بود، چیزی شنیدم که جالب بود. می‌گفت: در ازدواج، شصت درصد شباهت کافی‌ست. سی درصد هم باید احترام به تفاوت‌ها و پذیرش استقلال طرف مقابل باشد. ده درصد هم چیزهایی‌ست که شما خودتان را هم بکشید، با آن‌ها نمی‌توانید کنار بیایید.

سخت‌ترین نبردهایی که تو زندگیت داری نبردهایی هستن که بین ذهنت که حقیقت رو میدونه و قلبت که حاضر به پذیرشش نیست، میچرخه.