وقتی ادمها ذاتشون رو بهت نشون میدن،تلاش نکن عوضشون کنی.
یا بپذیرش
یا کنار بزارش.
ذات ادمها تغییر نمیکنه.

هر زخمی که با پذیرش لمس بشه، به جای اینکه ما رو بشکنه، تبدیل به پلی میشه برای رسیدن به درک عمیق‌تر از خودمون.

از کسی که چندسالی در حیطه‌ی مشاوره‌ی ازدواج کار کرده بود، چیزی شنیدم که جالب بود. می‌گفت: در ازدواج، شصت درصد شباهت کافی‌ست. سی درصد هم باید احترام به تفاوت‌ها و پذیرش استقلال طرف مقابل باشد. ده درصد هم چیزهایی‌ست که شما خودتان را هم بکشید، با آن‌ها نمی‌توانید کنار بیایید.

سخت‌ترین نبردهایی که تو زندگیت داری نبردهایی هستن که بین ذهنت که حقیقت رو میدونه و قلبت که حاضر به پذیرشش نیست، میچرخه.

دردناک‌ترین بخش پذیرش زمانیه که میپذیری اصلا ارزشش رو نداشت، ارزش تمام انرژی و وقت و خوبی‌هایی که از جون مایه گذاشتی، زخم‌هایی که در ازاش خوردی و فرسودگی‌ای که در تار و پودت نشست، اصلا ارزش این همه غرامت رو نداشت.

Know your pain, accept it and try to heal it, don't leave it somewhere you can't reach.
You should not let it become a permanent sadness!

رنجت رو بشناس، بپذیرش و سعی کن درمانش کنی، نذار یه جایی که دستت بهش نرسه.
نباید بذاری تبدیل شه به یه غم دائمی!

از یک جایی به بعد می‌فهمی که "پذیرش" مهم‌ترین چیزه. پذیرش غم‌ها، پذیرش از دست‌ دادن‌ها، پذیرش تنهایی، پذیرش واقعیت‌هایی که نمی‌شه تغییرشون داد و در نهایت، پذیرش همون چیزی که هستی.

Love is also acceptance - loving someone for who they are, including their strengths and weaknesses.

عشق به پذیرش است.
عاشق کسی بودن برای آنچه که هست.
از جمله نقاط قوت و ضعف او...

به قول محمود درویش:

سخت ترین نبردهایی که در زندگیت داری، نبردهایی هستن که بین ذهنت که حقیقت رو میدونه و قلبت که حاضر به پذیرشش نیست، می‌چرخه.

The first step toward change is awareness. The second step is acceptance.

اولین قدم برای تغییر، آگاهی است.
مرحله دوم پذیرش است.