«توضیح دادن و معذرت خواستن» هم زمان مشخص خودش رو داره، از زمانش که بگذره دیگه نه کارسازه، نه نیازه.

با احترام از نزدیک تا دور به هیچ وجه با من در مورد افراد صحبت نکنید، نه زمانش رو دارم و نه در شخصیت من و شماست، هر کسی هم در مورد من بی‌مهری داره به گوش من نرسونید اگه در توان و وجودش باشه خودش با من در میون میزاره، اگه محبتی هم باشه خودشون بی‌واسطه ابراز میکنند.

‌«رها کنید!
چیزی که میاد رو قبول کنید
و اجازه بدید زمانش که تموم شد بره.
چیزی که برای توعه، قطعا بدون تلاش
تو هم می‌مونه.»

If you're looking for a happy ending and can't seem to find one, maybe it's time to start looking for a new beginning.

اگر دنبال یه پایان خوش هستی و به نظر نمیرسه که پیداش کرده باشی،
شاید زمانش رسیده که دنبال یه شروع جدید باشی.

Move in silence. Only speak when it's time to say checkmate.

در سکوت حرکت کن،
فقط وقتی حرف بزن که زمانش رسیده باشه بگی:
کیش و مات!

بعضیا تو زمان‌های خالیشون کنارتن، بعضیام زمانشونو برات خالی میکنن تا کنارت باشن. فرق بینش رو بفهم ...

شاید یه استانداردهایی واسه انتخاب پارتنر داشته باشی،بگی قد بلند و مو فلان و هیکل آنچنانی و....
ولی اگه زمانش که برسه یکی به دلت میشینه که شبیه کدو تنبل از بالای نیسان افتاده هستش

برای هیچ چیزی عجله نکن، وقتی که زمانش برسه، خودش اتفاق میوفته

.࿐

این نوشته‌ی گابریل زوین برای اونایی که احساس تنهایی می‌کنن خیلی دلگرم کننده‌ست:

این هراس پنهان که دوست‌داشتنی نیستیم ما را تنها نگه می‌دارد.
اما فقط به دلیل این تنهایی فکر می‌کنیم دوست‌داشتنی نیستیم.
یک روز، روزی که زمانش را نمی‌دانی، از جاده‌ای گذر خواهی کرد. یک روز، روزی که زمانش را نمی‌دانی، او را آنجا خواهی یافت.
برای اولین بار در زندگی‌ات طعم عشق را خواهی چشید؛ چون برای اولین بار در زندگی‌ات، حقیقتا تنها نخواهی بود.
تو انتخاب شده‌ای تا تنها نباشی .️

این بار که از این دریای خروشان به سلامت عبور کردیم، این‌بار که رگبار پایان گرفت و هوا صاف شد، همه‌تان را با عشق بغل می‌کنم.
من یک دنیا شوق و لبخند برای روزهای خوبمان کنار گذاشته‌ام و بغل‌بغل مهربانی و دلخوشی و هزار هزار بهانه‌ی روشن برای خوشبختی در پستوی ذهنم پنهان کرده‌ام و زمانش که رسید، برای همه‌مان از رهایی و شادی و عشق خواهم‌گفت.

چقدر مثل خانواده شده‌ایم این‌روزها...
از کنار هرکسی که در خیابان عبور می‌کنم، انگار سال‌هاست می‌شناسمش. انگار باتمام این چشم‌ها و چهره‌های مهربان قراری دارم، انگار چیزی ما را به هم پیوند داده، آنقدر محکم که جدا شدنی نیستیم و فراموش نمی‌کنیم هرگز، که چقدر به هم نیاز داریم و نیاز داریم که حال همه‌مان خوب شود. انگار همه در نهایت اندوهی مشترک غوطه‌وریم و داریم با تمام توان و با هم به سمت نور پیش می‌رویم و مراقبیم که تاریکی و اندوه و خشم، ما را نبلعد و کمک می‌کنیم به هم که قوی بمانیم و طاقت بیاوریم و در دل تندباد روزگار نشکنیم؛ به شوقِ بهار و به شوق روزهای روشن و خوبی که در انتظار ماست...

طاقت بیاوریم، برای تمام رنجی که تا امروز کشیدیم و تاریکی و خشمی که پشت سر گذاشتیم و دلخوشی‌های ساده‌ای که نداشتیم.
طاقت بیاوریم، به حرمت تمام تلاش‌های بیش از توان و زخم‌های رسیده به استخوان.
طاقت بیاوریم چون آگاه نیستیم به اینکه آخرین پله‌ی این سیاهچاله کجاست و کجای این قصه، به رهایی و نور می‌رسیم...
طاقت بیاوریم.

#نرگس_صرافیان_طوفان‌