«توضیح دادن و معذرت خواستن» هم زمان مشخص خودش رو داره، از زمانش که بگذره دیگه نه کارسازه، نه نیازه.

قشنگ‌ترین تکنیکی که تراپیستم: هر وقت خواستی با کسی درگیر شی، سی ثانیه صبر کن، و بعد دوباره فکر کن آیا این درگیری واقعا نیازه؟ و واقعا این تکنیک برای من معجزه کرد. بعد سی ثانیه نظرم عوض نمیشه ولی قشنگ وقت دارم حمله‌ها رو تو ذهنم ردیف کنم و بوم بوم بوم. کلی هم حاضرجواب به نظر میرسم

نمی‌شود که فقط بجنگی و تلاش کنی و وسط بمباران مشکلات دوام بیاوری و با یک حفره‌ی خالی در قلبت راه بروی و زندگی کنی! نمی‌شود که از درون احساس فقدان داشته‌باشی و از بیرون آرام و خونسرد به نظر برسی. نمی‌شود که در قبال عمیق‌ترین زخم‌ها و نیازهای وجودی‌ات پاسخی دریافت نکرده‌باشی و بهبود نیافته‌باشی و فراموش کرده‌باشی و به حواشی دلخوش شده‌باشی.
تا کجا می‌توان سرسپرده و تسلیم شرایط بود و طغیان نکرد و فریاد نزد؟
بالآخره یک‌جایی کم می‌آوری و صبرت تمام می‌شود و  سد دفاعی اندوهت می‌شکند و تمام بغض‌های فرو خورده‌ات را درست در جایی که هیچ‌کس فکرش را نمی‌کند می‌شکنی و به وسعت اقیانوس بی‌اختیار هق‌هق می‌کنی و اشک می‌ریزی و فریاد می‌زنی ...
ما چه می‌دانیم در دل آدم‌ها چه می‌گذرد؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

Life is a series of thousands of tiny miracles, you just need to notice them.

زندگی مجموعه ای از هزاران معجزه کوچک است، فقط نیازه که بهشون توجه کنی.

من هیچوقت برای در یاد کسی بودن خودم رو یادآوری نمیکنم، فراموشم کن اگه نیازه برای فراموش نشدن تقلا کنم.

همیشه "بله" گفتن به دیگران و نادیده گرفتن مرزها و نیازهای خود، راه مناسبی برای حفظ یک رابطه نیست.
‏چرا که در چنین حالتی نه بخاطر خود ما بلکه به خاطر بله گفتن هایمان است که رابطه ادامه پیدا می‌کند.
‏فردی که واقعا ما را دوست دارد، تحمل "نه" شنیدن از ما و مرزگذاری‌هایمان را هم دارد.

•
تمام خواسته و نیازهای روحی من رو تو خودش گنجونده.

♡

شاید تو آدم وابسته‌ای نیستی صرفاً یه سری نیازهای انسانی داری:

- که دیده بشی
- احساس امنیت داشته باشی
- درک بشی
- شنیده بشی
- احساس کنی که مهمی
- دوست داشته بشی
- خواسته بشی
- بهت ارزش داده بشه
- بهت احترام گذاشته بشه
- با بقیه ارتباط بگیری

همه‌ی اینا نیازهای اولیه‌ی زندگی هر آدمیه!

بهترین نصیحت پدرانه رو صادق کامیاب میکنه که میگه :
هر کس به اندازه ای که برای ما ارزش قائل است، باید ذهن و دلمان را اشغال کند، نه به اندازه‌ای که ما دوستش داریم ...!

به نظرم نیازه اینو هر روز با خودمون تکرار کنیم

وقتی خارج از حد توانت نیازهای دیگران رو برآورده میکنی و به خودت فشاری فراتر از ظرفیت و توانایی هات میاری و در مقابل ناسپاسی و بد رفتاری اونها باز هم سرویس های قبلیت رو ادامه میدی
در واقع داری این پیغام رو منتقل میکنی که
"من برای خودم ارزش قائل نیستم!"

لطفاً قبل ازینکه پشیمون و کلافه بشی به خودت بیشتر توجه کن و قدر مهربونی و خوبی های خودت رو بدون تا دیگران هم احترامی که لایقش هستی رو بهت بگذارن