تا یه سنی فکر میکنی بابا اشتباه کرده بعدتر میگی نه مامان کم گذاشت، اما وقتی واقعا بزرگ میشی میفهمی هیچ کدوم بلد نبودن چی درسته، هر دو با زخم‌های خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه اون جنگ ناتموم، از یجایی به بعد تقصیر اون‌ها نیست تصمیم با توعه زخم‌ها رو ادامه بدی یا درمانشون کنی.

شب ها ساعت ۱۲ الی ۳ تصمیماتی میگیرم و برنامه ریزی هایی انجام میدم که اگر اجرا بشن میتونم در عرض یک سال جهان رو به بردگی خودم دربیارم ؛

صبح که میشه به این فکر میکنم که
آیا اصلا زندگی ارزش زیستن دارد؟!

‌
صدای بی گزند
.️.

هرگز از حرفهایی که مردم
درباره تو می گویند نگران نشو.
هیچگاه کوچکترین توجهی
به آن نشان نده.
همیشه فقط به یک چیز فکر کن:
« داور خداست. آیا من در برابر او روسفیدم؟ »
بگذار این معیار قضاوت زندگی
تو باشد تا بی راهه نروی ...
تو باید روی پای خودت بایستی
و تنها ملاحظه ات این باشد که :‌
«‌هر کاری انجام می دهم باید مطابق شعور خودم باشد. تصمیم گیرنده باید آگاهی و شعور خودم باشد. » ‌
آنگاه خدا داور تو خواهد بود...

آدما رو خسته نکنید ، آدمای خسته زود تصمیم میگیرن...>>

یجا دیدم نوشته بود:" یه نفر رو بشناس، بعد عاشقش شو، چون وقتی عاشقش میشی نمیتونی بشناسیش و یا اگرم بتونی دیگه زورت به خودت نمیرسه که درست فکر کنی و درست تصمیم بگیری." به نظرم این تکست حقیقت محض بود...

تمومش شدن دوست صمیمی اینجوریه حتی بعد سالها ردی ازش تو زندگیت هست و میمونه:)

تو حق نداری راجع به کسی قضاوت کنی که کل زندگیشو ندیدی،
روزای سختشو حس نکردی،
از نزدیک شاهد هیچی نبودی؛
تو فقط یه قسمت کوچیک از عمرشو تماشا کردی،
تو فقط دیدی چیکار کرده، ولی ندیدی بهش چی گذشته،
شاید این بهترین تصمیمی بوده که اون آدم گرفته،
ولی "قضاوت" بدترین تصمیمیه که تو گرفتی!

ب شدت از خودم بابت تصمیمات درستی ک‌ میگیرم اما بعد اسیر احساساتم میشم و کار غلط رو انجام میدم ناراحتم...

از صمیمیت‌های سریع بترسید، از صمیمیت‌های خارج از کنترل بترسید، از صمیمیت‌های مشکوک بترسید، از صمیمیت‌های بی‌قاعده بترسید، صمیمیت باید کم کم ایجاد بشه، صمیمیت زود یا شهوته یا تباهی.

من آدم برگشت به صمیمت های از دست رفته نیستم؛
از چشم افتاده را،میلِ دیدار دوباره نیست...!