از پیش تراپیستت که برمیگردی یه دور دیگه بی وقفه گریه‌ات میگیره؛
برای تمام زخم‌هایی که خودت به خودت زدی
و خودت اجازه دادی بهت بزنن.

روزهای خوب‌تری می رسد، ما خوب می‌شویم، شکستگی‌هامان را ترمیم می‌کنیم، زخم‌هامان را ضماد می‌گذاریم، روبه‌روی آینه‌ی صیقلی روزگار می‌ایستیم و بازهم لبخند می‌زنیم.

#نرگس_صرافیان_طوفان

. .

زخم‌ها مثل پیام‌های واتساپه
پاک میشه ولی جاش میمونه!


. .

ما مناسب‌ترین آدم‌های ممکن بودیم برای هم،
که توی نامناسب‌ترین زمان ممکن برخوردیم به هم.
تو خسته بودی از زخم‌های روی تنت،
من خسته از مرهم گذاشتن روی تنِ زخمیِ آدم‌ها و نماندنشان...

. .

خیلی از زخم‌های زندگی هرگز ترمیم کامل نمی‌شن. بلکه صرفاً باید تریگرهاشون رو شناخت و ازشون اجتناب کرد، و کمپرس یخ متناسب هم همیشه دم دست داشت.

همه‌ی ما زخم‌هایی را با خودمان حمل می‌کنیم که اگر موفق نشویم حلشان کنیم و از آن‌ها التیام یابیم، به مرور تبدیل می‌شوند به تیغه‌هایی تیز و بُرّنده که ناخواسته با آن‌ها، دیگران را زخمی می‌کنیم.
و جهان، پر شده از آدم‌هایی که هربار به هم نزدیک شدند، به هم زخم زدند؛ بی‌آنکه بدانند این زخم‌ها یادگار همان زخم‌ها و آسیب‌هایی‌ست که در گذشته بخشی از روانشان را درگیر کرده و برای التیام آن، هیچ کاری نکرده‌اند!
و زخم‌های التیام نیافته، محو نمی‌شوند!
و زخم‌های التیام نیافته، می‌مانند و سرسخت می‌شوند و آسیب می‌زنند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

نوشته بود:
کسی را چنان دوست داری که برایش بجنگی؟
نوشتم:
از جنگ‌ها برگشته ام، با زخم‌ها و موی سپید
و یاد گرفته ام صبور باشم و به تماشا قانع.

با بقیه مهربون بمون.
زخم‌های اونا
به‌اندازه‌ی
زخم‌های خودت درد داره :):

وقتی کسی ابراز دوست داشتن می‌کنه، زخم‌هایی که از نفرات قبلی خوردیم رو سرش خالی نکنیم. اگه دوست داشتنش رو باور نداریم یا نمی‌خوایم، پس بزنیم اما تحقیر نکنیم.

زنی روی این زمین نیست که زخمِ نخستینش را فراموش کند.