یک عمر باید بگذرد
تا بفهمی بیشتر غصه هایی ک خوردی
نه خوردنی بود نه پوشیدنی ؛
فقط دور ریختنی بود!!!

چقدر این تیکه از کتاب نیمه‌ی تاریک ماه قابل تأمله وقتی هوشنگ گلشیری می‌نویسه:

‏گفتم : شما به امیدوار بودن معتاد شده‌اید ، صبح‌ که بلند می‌شوید مثل کلاه و پیراهن و سنجاق کروات امیدواری‌تان را هم می‌پوشید ..

‏یادمه یه شب مُردم؛
صبحش بلند شدم دوش گرفتم، لباسامو پوشیدم، رفتم توی شهر و به کارام رسیدم…

چی میشد دور نبودی ، همسایه رو به رومون بودی ، دمپایتو می‌پوشیدی میومدی باهم یه چایی میخوردیم.️

آدم دوست داره به بعضیا بگه:
چی میشد دور نبودی همسایه رو به رومون بودی ، دمپایتو می‌پوشیدی میومدی باهم یه چایی میخوردیم :).️

قدر اونی رو بدون که کهنه پوشید تا تو نو بپوشی.

متنفرم از ندونستن روزمرگی کسی که دوستش دارم. متنفرم ندونم صبحونه چی خورده؛ چای‌ش رو با چی خورده. متنفرم ندونم چی پوشیده و با چی رفته دانشگاه. متنفرم ندونم راننده ون یا اسنپ بهش چی گفته. متنفرم ندونم هنوزم از اسنپ می‌ترسه یا نه. متنفرم ندونم بین دو کلاس چیکار کرده و وقتی با بی‌حوصلگی از کنار آدم‌ها عبور می‌کرده چی شنیده. متنفرم ندونم تو کدوم بشقاب غذا خورده و عصر قراره سینما بره یا درس بخونه. ماشالا ماشالا چقدر چیز میز برای تنفر‌ از زنده بودن وجود داره.

‌
‏اگه یه‌بار دیر رسید بدقول نیست،
اگه یه‌بار دروغ گفت دروغگو نیست،
اگه یه‌بار عصبانی شد پرخاشگر نیست،
اگه زیاد میخنده بی‌غم نیست،
اگه از اشتباهت میگذره ابله نیست،
اگه تو درست میگی لزوماً بقیه اشتباه نمیگن،
اگه یه‌بار بد لباس پوشید بدسلیقه نیست،
انقدر نسبت به آدما صفر و‌ صد نباشید .

. .

همان چوب دارچینی
که لحظه آخر
درون چای می اندازی
همان عکسی که در لپ تاپت
پنهان میکنی ولی دور نمیریزی
پیراهنی که دکمه اش را ندوخته ای اما
نمیتوانی از پوشیدنش منصرف بشوی
من تمام انها هستم
نخواستنی هایی که ناگهان
نمیتوانی از دوست داشتنشان صرف نظر کنی.


. .

گویی تمام عمر بین آدمها گشتم
تا تو را پیدا کنم...
گویی به دنبال این بودم که
خود را گرفتار کنم!
تو دل از من نبردی ؛
من خودم را به دام انداخته ام...
زره پوشیده و اسب جنگ تاخته ام
پیچ و تاب موی احدی مرا گمراه نکرد
تو از راه آمدی و کافر شدم....
.️..