نه برای بُرد و باخت آمده‌ای
نه سبقت گرفتن ..
آمده‌ای بازی کنی
با باد برقصی
با نور بخندی
و در لحظه جاری شوی 🤍

لذت دنیا را کسی بُرد
که هم پوشید و هم بخشید و هم خورد
هر آن کس کیسه اش محکم گره خورد
خودش مُرد
ثروتش را دیگری بُرد ...

اینطوریاست .

هر که عیب دگران
پیش تو آورْد و شمرد...
بی‌گمان عیب تو
پیش دگران خواهد بُرد...

‌من بازیایی رو که ناخواسته واردش شدمم بُردم، تو که بازی خودمی!...

چه شیرینه اون بُردی که تو تماشاچی‌ش باشی.

اونجا که میخواستی مثل خودشون باشی، اما نخواستی!
صَد هیچ، بُردی...!
بعدا میفهمی چی میگم.

من هستم؛
هستم تا توی بُردهات تشویقت کنم.
که تو شکستات دستتو محکمتر بگیرم.
تو هیچوقت منو روبه‌روی خودت نمی‌بینی.
من همیشه همینجام، کنارت.
هرجایی از زندگیت که ایستاده باشی،
تو پستی یا بلندیش،
تو روشن ترین یا تاریک ترین قسمتش،
تو تنها نیستی من کنارتم.

من هستم؛
هستم تا توی بُردهات تشویقت کنم...
تا توی شکست‌هات دستتو محکم‌تر بگیرم...
تو همیشه منو داری، هیچوقت روبه‌روی تو نیستم.

من هستم!
هستم تا توی بُردهات تشویقت کنم
که تو شکست‌هات دستتو محکم‌تر بگیرم
تو هیچ وقت منو رو به رویِ خودت نمیبینی
من همیشه همینجام، کنارت...
هرجایی از زندگیت که ایستاده باشی
تو پستی یا بلندیش،
تو روشن‌ترین یا تاریک‌ترین قسمتش
تنها نیستی، من کنارتم..

نمی دانم که با او می شود ما شد؟
کسی این جمله را پرسید؟
چه باید گفت؟

درونم حس تردیدیست
مرا حتی دگر خود هم نمی فهمد !
میانِ لحظه ای خواهم که ما باشم
دمی دیگر ز دنیا می گریزم تا که تنها شَم

درونم حس تردیدیست
نمی دانم پر از دلبستگی هستم؟
و یا دنبالِ تن پوشی برای خستگی هستم؟

چرا احوالِ عالم را نمی فهمم؟
برایَش خاطرم همچون قراری بی ثمر باشد
به من دلبستگی بخشید و دنیا را ز کامَم بُرد
مرا دلبستگی بگرِفت و دنیایَش به نامم خورد !

چه باید گُفت؟
گمانم بایَدَش در آسمانِ فکرِ دیگر خُفت . . .

بیا قدری رها باشیم
بیا از مالِکیَت ها جدا باشیم
گمانم بی تعلّق زندگی زیباست
وطن در من تمامِ هستیِ دنیاست

مرا وابستگی پوچ است
نشانی در رسیدن نیست

من آنم،
مرغِ افکارم
دَمادَم در پِیِ کوچ است

.محسن محمودنیا