و
سلام بر
کسانی که
زخم‌ را
دیدند
و به
جای
سرزنش،
آن را
محترم
شمردند.

نه هر بزرگی نشانه دانایی‌ست و نه هر کوچکی دلیل نادانی، نه هر باختی پایان راه است و نه هر شکستی سقوط. گاهی شکست، شکل پنهان پیروزی‌ست و گاهی سکوت، فریاد بلند خرد، آن‌که کوچک شمرده می‌شود شاید روزی کوه‌ها را جابه‌جا کند و آن‌که امروز زمین خورده، فردا با همان زانوهای زخمی به قله برسد.

هر که عیب دگران
پیش تو آورْد و شمرد...
بی‌گمان عیب تو
پیش دگران خواهد بُرد...

‏آرزو می‌کنم عاشق کسی شوم،
که هرچه بینمان اتفاق افتاد، هرگز غم و اندوه من را ناچیز نشمرد.

#محموددرویش

به نظرم کوچک شمردن غم یک نفر دیگه و مدام یادآور شدن به اینکه «برو خدا رو شکر کن فلان نشده» از ضایع‌ترین کارهاست!

آرزو می‌کنم عاشق کسی شوم
که هرچه بینمان اتفاق افتاد هرگز غم و اندوه من را ناچیز نشمرد ..

-محمود درویش

وقتی با کسی گفتگو میکنید دقت کنید ببینید درمورد دیگران چطوری صحبت میکنه، بدونید که دقیقا درمورد شمام پیش بقیه همینطوری صحبت میکنه .. :)

در واقع شکل قشنگ‌ترش همون شعر معروف جناب سعدی هست که میگه ;
هرکه عیب دگران پیش تو آورد و شمرد
بی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد

به منزله ی کوچک شمردن دغدغه ها که نه ولی گاهی واقعا از صد تا تراپی بهتره وقتی یکی که میدونی آدم حسابیه و قبولش داری در میاد بهت میگه فلان چیزم الکی واسه خودت گندش کردی!
آدم حس میکنه از تو یه قوطی تن ماهی جهیده به دنیای بزرگ بیرون.

محمود درویش نوشته:

آرزو می‌کنم عاشق کسی شوم
که هر چه بین‌مان اتفاق افتاد
هرگز غم و اندوه من را ناچیز نشمرد.

همیشه که نباید بنشینیم و
بدی‌هایِ زندگی‌ِمان را مرور کنیم؛
گاهی باید نشست و
پا بر روی پا انداخت و
خوشی‌ها را شمرد،
چای نوشید و پشت کرد به تمامِ نداشتن‌ها و غصه‌هایی که عمری با آن‌ها زندگی کردیم


. .