چقدر این تیکه از کتاب نیمه‌ی تاریک ماه قابل تأمله وقتی هوشنگ گلشیری می‌نویسه:

‏گفتم : شما به امیدوار بودن معتاد شده‌اید ، صبح‌ که بلند می‌شوید مثل کلاه و پیراهن و سنجاق کروات امیدواری‌تان را هم می‌پوشید ..

ترجیح دادم با خود مزخرفم تنها باشم، بهتر از بودن با آدم‌ های حقیریه که مدام سر هم کلاه میذارند…

اعتراف می کنم
دوست داشتن ِ  تو
اندازه ندارد
پارچه نیست که
چند وجب دوستت داشته باشم
و تمام ....
عشق تو
حدو مرز سرش نمی شود
آغوش که باشد
عریانی خودش می آید
ودوستت دارم ها
به شمارش قطره های باران
خیس می کنند بستر ِ بی قراری ها را
و
دوست داشتن هایت به دست و پای
بی تابی ام میپیچد
دوست داشتنی از جنس ماندن
به عمق
گرمای تابستان......



#آزاده_کج_کلاه

همه ما نابینائیم، هر کداممان به نوعی.
آدم های خسیس نابینا هستند چون فقط طلا را می بینند،
آدم های ولخرج نابینا هستند چون امروزشان را می بینند،
آدمهای کلاهبردار نابینا هستند، چون خدا را نمی بینند،
آدم های شرافتمند نابینا هستند، چون کلاهبردارها را نمی بینند، خود من هم نابینا هستم چون حرف می زنم اما نمی بینم که شما گوشهایی شنوا ندارید.

مولانا خیلی قشنگ میگه که:
《چو خدا بود پناهت ،چه خطر بود ز راهت؟!
به فلک رسد کلاهت که سر همه سرانی》

یه جایی مولانا خیلی قشنگ میگه که:
«چو خدا بود پناهت،چه خطر بود ز راهت؟!
به فلک رسد کلاهت که سر همه سرانی!»
دیگه تا وقتی خدا هست از چی میترسی؟! اون پناهِ امن توعه رفیق!

. .

من جدی حوصله این وضعیتو ندارم فقط الان "بارون و مه و هوای سرد و کاپشن و کلاه و لباس گرم" رو میخوام

•
یه جایی مولانا خیلی قشنگ میگه که:
«چو خدا بود پناهت چه خطر بود ز راهت؟
به فلک رسد کلاهت که سر همه سرانی»
دیگه تا وقتی خدا هست از چی میترسی؟اون پناهِ امن توعه رفیق

「♡」

هروقت که با آدمی تازه آشنا می‌شوم
شعری تازه دارم
و می‌دانم، 
که کلاهی دیگر
سرم رفته است..

نبودن تو ...
فقط نبودن تو نیست ،
نبودن خیلی چیزهاست ...!
کلاه روی سرمان نمی ایستد !
شعر نمی چسبد ...!
پول در جیبمان دوام نمی آورد ...
نمک از نان رفته ... خنکی از آب ...!
ما بی تو فقیر شده ایم ...!

رسول