احساساتی که الان داری تجربه می‌کنی بخشی از پروسه‌ی پذیرشه؛ تحمل کن، صبوری کن، همه‌اش می‌گذره و دوباره به زندگی برمی‌گردی. فقط یادت نره که برای هر آدمی زمانش متفاوته‌. برای تو هم اتفاق می‌افته؛ شاید کمی دیرتر، شاید کمی دورتر اما بالأخره باهاش کنار میای.

برگشتی می‌گی دوست دارم؟ تو اگه دوستم داشتی هیچوقت نمی‌رفتی که باز برگردی بگی دوست دارم.

میخوام برات اینطوری باشم که اگه تموم دنیا مخالفت بودن، یه لحظه وایسی، عرق پیشونیت رو با آستینت پاک کنی، برگردی پشت سرت رو نگاه کنی من پشت سرت وایساده باشم، بهت افتخار کنم، هوات رو داشته باشم و بهت بگم تا آخرش هر بار برگردی من پشتتم.

امیدوارم هیچوقت برنگردی به تاریکی که خیلی سخت جنیگیدی تا بتونی ازش خارج شی.

اگر تو بازنگردی!
امید آمدنت را به گور خواهم برد؛
و کس نمی‌داند
که در فراق تو دیگر
چگونه خواهم زیست،
چگونه خواهم مرد...

ناگهان؛
بزرگترین آرزوهامون این شد که فقط به زندگی عادی برگردیم.

اینجاست ک ادم میفهمه
یه خواب راحت چقدر ارزش داره


خدایا رحم کن و ببخش مارو
مطمئنن به شرایط قبل برگردیم
بیشتر وبیشتر قدر زندگی و لطفی که بهمون کردی رو میدونیم..

03/26

وقتی از پذیرش خودت فرار میکنی، ناخودآگاه دنبال آدم‌هایی میگردی که تو رو هم نپذیرن،
تا قصه‌ی کهنه‌ی طرد شدنت رو تکرار کنی!

گاهی آرامشی که دنبالش میگردی، پشت پرده‌ی همون اضطرابیه که همیشه سرکوبش کردی! روان خسته، سکوت نمی‌خواد! گوش شنوا می‌خواد.

گاهی دنبال خودمون توی گذشته‌ها میگردیم،
چون نسخه‌ی قدیمی‌مون، تنها راه ارتباطی با احساساتیه که دیگه پیداشون نمیکنیم! احساساتی که فکر میکردیم همیشه باهامون می‌مونن، اما تو مسیر بزرگ شدن جا موندن.