برام اهمیتی نداره بقیه چطوری درباره‌ام فکر میکنن، اون‌ها میمردن اگه چیزی که من گذروندم رو میگذروندن.

‏یا زندگی را جدی بگیر یا مشغول مردن شو.
تردید میان این دو تنها تو را در رنجی مدام گرفتار می‌کند.



. .

من از مردن نمی‌ترسم
فقط نگرانم که
به اندازه‌ی کافی زندگی نکرده باشم.
• |.

پیش از پژمردن آخرین گل
بر آنم که زندگی کنم ..

نمی‌خوای قبل از مردنت یه بار هم زندگی کنی؟ .

♡

‏و گریستم به یاد تمام رویا‌هایی که تا میخواستم نوازششان کنم، پژمردند

به نظرم کوچک شمردن غم یک نفر دیگه و مدام یادآور شدن به اینکه «برو خدا رو شکر کن فلان نشده» از ضایع‌ترین کارهاست!

آخر شعر سفر، آخر عمر منه؛ لحظه‌ی مردن من، لحظه‌ی رسیدنه.

یچیز جالبی که یبار تو یکی از کتابام خوندم این بود که بسیاری از کودکان وقتی نسبت به مرگ و مردن آگاه میشن، بصورت ناهشیار با خودشون عهد میبندن که هیچ وقت سرمایه گذاری کاملی روی زندگیشون نکنن و هرگز به شخصی دلبسته نشن! چون میدونن که روزی زندگی به پایان میرسه و شخص محبوبشون رو از دست میدن. پس در بزرگسالی ممکنه از ورود به رابطه و دوست داشتن یه فرد ترس و واهمه داشته باشیم. پس ما یا انتخاب میکنیم که با وجود فانی بودن دنیا زندگی کنیم، یا بخاطر هراس برای از دست دادن افراد مورد علاقه ی زندگیمون، روی به محدود سازی خودمون میاریم و در جبهه مرگ می ایستیم تا زندگی!

بعداً؟ بعداً دیگه اسمت با قلب سیو نیست.
بعداً دیگه با نوتیفت نمی‌خندم.
بعداً هرکدوممون یه سر دنیاییم.
بعداً دیگه ذوق ندارم.
بعداً دیگه دلم باهات صاف نمیشه.
بعداً دیگه دوستت ندارم.
بعداً دیگه پروانه‌های تو دلم مردن.
بعداً دیگه از چشمم افتادی.
بعداً دیگه اون آدم قبلی نیستم.
بعداً دیگه نمی‌شناسمت.