حقیقتا دیگه دنبال چرا نیستم و این کار رو بیهوده میدونم، خیلی وقته فقط دنبال چطور هستم، چطور کنار بیام، چطور بجنگم، چطور پشت سر بزارم.

امروز یاد گرفتم که باید هر کسی رو به حال خودش بزارم و کسی که آرامشش پیش من باشه کل دنیا رو ول میکنه و سمتم میاد.

آپشن کنار اومدنم خیلی وقته کار نمیکنه فقط میتونم کنار بزارمت عزیزم.

من نمیخوام قوی و جنگجو باشم، من میخوام سرم رو بزارم روی پای یکی و به هیچی فکر نکنم جز دستی که میره لای موهام.

برخلاف میل باطنیم که دوست نداشتم این ترکو بخاطر غمی که داره امشب بزارم ولی فکر و خیالت نزاشت.
این ترکو واسه تویی میزارم که تو سوز و سرمای امشب ۱ دقیقه بیشتر ندارمت...
یلداتون مبارک.

«زیاد از من دور نمونید سکوت نکنید، کمرنگ نشید من خیلی خوب یاد گرفتم عادت کنم به نبودناتون خیلی خوب یاد گرفتم جای خالیتون رو پر کنم خیلی خوب یاد گرفتم بزارمتون کنار.»

شاید اگ تو نبودی این منِ قوی هم الان نبود؛
شاید اگ قلبمو نمی شکستی ، نمی فهمیدم نباید حرف های هر کسی رو باور کنم؛
شاید اگه با تو آشنا نمی شدم هیچوقت
نمی فهمیدم آدما اونجوری که نشون میدن نیستن؛
شاید تو برای من لازم بودی تا بفهمم برای همه نباید همه ی وجودمو بزارم! همین..

چرا کنار بیام ؟ وقتی میتونم کنار بزارم.

بخدا آدم از خود راضی‌ای نیستم ولی واقعا به یکی مثه خودم احتیاج دارم تو زندگیم.
هیشکدوم ازینا جوری که من هواشونو دارم،
هوامو ندارن و کنارم نیستن.
خیلی نیاز دارم سرمو بزارم روشونه یکی و باخیال راحت چشامو ببندم

دیشب اینو رو پروفایل یکیتون دیدم اینقد قشنگ بود تا صبح ذهنم درگیر شد، یه جمله با تمام کوتاهیش چقد میتونه حالتو توصیف کنه از اون دوستمون منبع این متن رو گرفتم گفتم براتون بزارم شاید شما هم دوسش داشتین:
.