‏دقیقا اینجوریه که بعد تموم شدن یه رابطه اونی که وفادار بوده تنها میمونه و‌ رو خودش کار میکنه. حالا اونی که خیانت کرده، از قبل با یکی دیگه رفته تو رابطه و برای تغذیه ی عزت نفسش نیاز به توجه چندین نفر از جنس مخالفش همزمان داره.

از دست دادن اینجوریه که در بهترین
لحظه‌هایی که ممکنه داشته باشی
یهو یادت میوفته "اگه اون بود همه‌چی
قشنگ تر بود."

‌
نمی‌دونم درک می‌کنی چی می‌گم یا نه،
اما حالم اینجوریه که یهو به خودم میام می‌بینم باز دارم برای چیزی که قبلا چند بار کامل پذیرفتم و کنار اومدم باهاش، غصه می‌خورم ..

صدای بی گزند

‏یه سندرومی هست به نام «تعویق»
اینجوریه که هیچ دلیل خاصی نداری ولی الکی ساعت ها زمانتو از دست میدی و هیچ کاری نمیکنی و هفته ها کارتو میندازی عقب.

. .

این خیلی غم انگیزه که نسخه‌ی قدیمی کسی رو دوست داشته باشی؛ اینجوریه که آدم مورد علاقت هست، اما اون کسی نیست که دوستش داشتی.

تو ایران اینجوریه که روزهای تعطیل بدتر از روزهای کاریه، چون زمان آزاد بیشتری داری که به بیچارگیهات فکر کنی…

درون گرا بودن اینجوریه که:
از شدت فکرا و حرفای تو سرت سردرد میگیری، اما حرفی برای گفتن نداری…

رفاقت لانگ دیستنس اینجوریه که تو تاحالا بغلش نکردی،
باهم بستنی نخوردید،
قدم نزدید و حتی از نزدیکم همو ندیدید
ولی با تمام وجودتون روحشو بغل کردید،
با تمام احساساتتون وقتی زمین خورده دستشو گرفتید،
تو تمام لحظاتتون کنارتون تصورش کردید...
خلاصش کنم تو ذره ذره روحتون ریشه زده.

من از جمله‌ی «فدای سرت» خیلی
خوشم میاد، بهم حس امنیت میده.
اینجوریه که فدای سرت داری گند
میزنی به همه چیز، فدای سرت غذا
سوخت، فدای سرت چای ریخت،
فدای سرت نمره‌ت کم شد، فدای
سرت نتونستی، فدای سرت نشد،
نرسید، نرفتی، نیومد...
فدای سرت!
فدای سرمون.....

وضعیت روحیم یه جوریه که فقط این حرف کافکا می‌تونه توصیفش کنه ‌که گفته:

‏همه‌ی اعضایم مانند خودم خسته‌اند .