غریبه آشنای من، بخشیدم تو را، اکنون صلحی در من حاکم است به نام رهایی که حتی اگر به پهنای زمین هم پشیمان باشی این جنگ دیگر از سر نمیگیرد.

من همیشه خطاب به خودم:
چرا درس نمیگیری؟ چرا بیان کردی؟ چرا به روش آوردی؟ چرا تحمل کردی؟ چرا چشم‌پوشی کردی؟ چرا چرا چرا؟

انتقام نمیگیرم چون آدم بعدی بهترین نسخه من رو‌میبینه و تمام برنامه‌هایی که برات داشتم سهم اون میشه.

آقا من اصلا عصبی، بداخلاق، زودرنج، من انبار باروت، ولی تو هم تا کبریت نکشی آتیش که نمیگیرم.

هی هیچی نمیگی
میل به هیچی نگفتنت بیشتر میشه

ذوقت رو کور میکنه، بهت توجه نمیکنه، با گفتن تو زیادی حساسی در برابر ناراحتی‌هات واکنش نشون میده، خبری ازت نمیگیره، خبری ازش میگیری با تاخیر سرد و کوتاه جواب میده، دائما این فکر رو تو سرت میچرخونه که چیزی از بقیه کم داری، دیگه
چجوری ثابت کنه دوست نداره؟ رها کن بره عزیزم.

دردی که میکشی، اشتباهی که میکنی، اشکی که میریزی، حرفی که میشنوی، حس بدی که میگیری، عشقی که نمیگیری، آدمی که از دست میدی، آرامشی که نداری، محبتی که نمیبینی، انتظاری که میکشی، قضاوتی که میشی، آرزویی که دفن میکنی، امیدی که خاک میکنی برای هیچکس مهم نیست! زور الکی نزن.

مشکل اینجاست که واقع بین شدیم، تو این روزهای بد، دیگه به خودمون نمیگیم صبر کن درست میشه و بهتر میشه، میگیم از این بدتر رو هم داشتی و گذروندی، هیچیت نمیشه.

‏آدمی که خیانت نمیکنه دلیلش این نیست آدمای بهتری سر راهش قرار نمیگیرن
فقط ذاتش رو مثلِ ذاتِ بعضیا لجن نگرفته!
‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

با خدا درد و دل کنین
او اسکرین شات نمیگیره...