زمانی وجود داره که کل دارایی، عشق و محبتتو تقدیم یک نفر کنی، ممکنه جدای همه ی خوبیایی که کردی جوابت وظیفت بود باشه، در انتخاب آدم های زندگیتون چه دوست چه پارتنر بیشترین حساسیت و دقت رو داشته باشید، تا در آخر اون شکست خورده ی داستان نباشید.

او انسان نیست، من قلب خود را به او دادم، او قلبم را گرفت اما تا سر حد مرگ فشرد و بعد دوباره به طرف من پرتش کرد، قلب آدمی جایگاه احساس اوست، از آنجا که او قلب مرا نابود ساخت، دیگر این قدرت را در خود نمیبینم که نسبت به او احساسی داشته باشم.

ذوقت رو کور میکنه، بهت توجه نمیکنه، با گفتن تو زیادی حساسی در برابر ناراحتی‌هات واکنش نشون میده، خبری ازت نمیگیره، خبری ازش میگیری با تاخیر سرد و کوتاه جواب میده، دائما این فکر رو تو سرت میچرخونه که چیزی از بقیه کم داری، دیگه
چجوری ثابت کنه دوست نداره؟ رها کن بره عزیزم.

به نظرم اینکه بعضی از دیگران فقط وقتی با ما کاری دارن، بهمون پیام میدن، واقعا مشکلی نداره. ما نمی‌تونیم به همه نزدیک باشیم و دائما از همه خبر بگیریم. ظرفیت روانی و احساسی ما محدوده. اما ناگهان در موقعیتی گرفتار میشیم و یادمون میاد کسی ممکنه بتونه بهمون کمک کنه. خب باید درخواست کنیم. و در مقام کسی که ازش کمک خواسته شده، اگر بتونیم، چرا کمک نکنیم؟ فقط چون اون دیگری هر هفته به یاد ما نبوده؟

گاهی با خودم میگم کاش آدم بی‌تفاوتی بودم، مثل کسی که رفتار دیگران برایش اهمیت ندارد اما متاسفانه آدم حساسی‌ام، زود میرنجم و بیشتر از هر چیزی که باید درگیر فکر و خیال میشم.

متنفرم از کسایی که حساسیت هات رو میدونن ولی از عمد روش پا میذارن.

هیچکس حق نداره بهت بگه زیادی حساسی! اونا نمیدونن پشت این حساس بودن، ذهنی بوده که همیشه دنبال امنیت میگشته و پیدا نکرده.

چرا بعضی احساسات انقدر گیر می‌افتن توی ذهنمون؟
چون مغز ما دنبال بسته شدن حلقه‌های احساسی ناتمومه.
احساساتی که سرکوب شدن یا جدی گرفته نشدن، مثل فایل‌های باز توی کامپیوترن؛ حافظه می‌گیرن، کندت می‌کنن، بی‌دلیل خسته‌ات می‌کنن. اون فایلا فقط وقتی بسته می‌شن که بهشون گوش بدی، بفهمی‌شون و اجازه بدی تموم بشن.
چه احساسی هست که مدتیه نمی‌خوای بهش فکر کنی، ولی هنوز باهاته؟

نحوه رفتار آدما باهات خیلی مهم تر از احساسیه که بهت دارن.

خستگیِ عاطفی؛ چه واژه‌ی عجیبی. طلاقِ عاطفی رو‌ شنیده بودم، زن و شوهرهایی که توی یک زندگی بودن اما احساسی نسبت به هم نداشتن، اما خستگیِ عاطفی برام تازگی داشت؛ خسته از درک‌نشدن، سرکوب‌شدن و در سکوت فرو رفتن.