من آدمِ بدی نیستم...
همین که سرم به کار خودم گرم است و کاری به جهان هیچ‌کس ندارم،
همین که آنقدر مشغولیت فکری دارم که ذهن و افکارم برای حواشی و مسائل پوچ و دشمنی‌ها کفاف نمی‌دهد،
همین که لبخند و مهربانی را از آدم‌ها دریغ نمی‌کنم.
همین که تلاش می‌کنم به قدر دامنه‌ی تاثیر خودم، سازنده و کارآمد و مفید باشم.
همین که در عمق بی‌رحمی روزگار، هنوز هم کودکانه می‌خندم و کودکانه می‌بخشم و کودکانه ذوق می‌کنم؛
نه که خوب باشم اما،
من آدم‌ بدی نیستم...

تو این دوران سخت هرکاری میکنید فقط به خودتون عذاب وجدان و احساس گناه ندید.
اگر کار نمیکنید، اگر زیاد میخوابید، اگر احساس افسردگی یا ناکارآمدی دارید، کاملا طبیعیه.
حتی قراردادهای کاری هم در شرایط جنگ لغو میشوند، پس هیچ چیز عادی نیست و این هم تقصیر شما نیست.

«شهرت» همواره رابطه‌ای تنگاتنگ با "پرسونا'' یا نقاب ظاهری ما دارد؛
اینکه ما در چشم دیگران چگونه دیده می‌شویم!
شهرت نیز همچون سایر انواع قدرت، چیزی‌ست که بسیاری از افراد آرزویش می‌کنند.
فقدان عشق را جبران می‌کند، ما را از دیگران به دور نگه می‌دارد و به ما اجازه می‌دهد احساس برتری کنیم و آن‌چه را دلمان می‌خواهد انجام دهیم.

خانواده‌های ناکارآمد غالبا فرزندان خود را تشویق می‌کنند که بیش از حد به پرسونا یا نقاب ظاهری خود اهمیت دهند زیرا در نظر این والدین، اینکه دیگران چگونه درباره‌ی آن‌ها فکر می‌کنند بسیار مهم‌تر از آن است که احساس واقعی فرزندان آن‌ها چگونه است.

''شینودا_بولن، برگرفته از کتاب حلقه‌ی قدرت''