کمی آرام‌تر از قبلم. انگار خشمی دیرینه را برون‌ریزی کرده باشم! انگار فریادم را به گوش همانی رسانده‌ام که باید، خشمم را بدون پرده به همانی ابراز کرده‌ام که باید. دیگر با همه دعوا ندارم، دیگر بی‌دلیل خشمگین نیستم و فارغ از نتیجه، آرام‌ترم.
کدخدا آب روستائیان را فروخته بود و من روستاییِ غمگین و خشمگینی بودم که جسورانه توی چشم‌های بی‌شرم کدخدا نگاه کرده بود و یک سیلی محکم به او زده بود.
نه آب بازگشت، نه کدخدا عذرخواهی کرد، اما روستائی، آرام‌تر از همیشه به خانه‌‌اش بازگشت


. .

یه شکلی از سکوت هست که از دل رابطه‌های اجباری می‌یاد، از دلِ لحظه‌های پر از خشمی که نمی‌تونی به هزار دلیل حرف بزنی و ناچاری به سکوت! این سکوت‌ها برخلاف سکوتی که تاریکی اتاق را پُر می‌کنه و آرامش می‌بخشه، دردآور و آسیب‌زننده‌تره. هر چی بیش‌تر سکوت کنی، تلخی اون لحظه‌ غلیظ‌تر می‌شه. مجبور شدی سکوت کنی چون حرف زدن بی‌فایده ست، چون هر چی بگی برعلیه خودت استفاده می‌شه. اما سکوت انتخاب بهتری نیست ، تبدیل می‌شه به کرم‌های ریزی که آهسته جونت رو می‌جوند و فاصله تو رو با اون آدمی که حالا دیگه نیست بیشتر‌ می‌کنه. این سکوت، غشایی می‌شه بین تو و اون چیزی که بقیه از تو می‌دونن. وقتی که رابطه ای تموم می‌شه، بخشی از وجودمون توو حافظه اون آدم و در خاطرات ریز و درشتی که ازمون داره ، به زندگی خودش ادامه می‌ده؛ اما اون بخش از وجودمون که در انحصار سکوت هست، در هیچ حافظه‌ای ثبت نمی‌شه. هیچ خاطره‌ای درباره‌ی سکوت‌های تلخ‌مون جز در حافظه خودمون نیست. این نوع از سکوت‌ تنها چیزیه که فقط متعلق به خودمونه و غم های دائم و عمیق ما ، همراهِ ما از روزی به روز دیگه منتقل میشه... .

رسول خدا (ص) می فرماید:
هر گاه خشمی برای شما پیش آمد، با عفو و گذشت آن را از خود دور کنید، زیرا در روز قیامت منادی ای ندا می دهد: هر که به گردن خدا مزدی دارد، برخیزد و کسی جز بخشایندگان برنخیزند، آیا نشنیده اید که خدای متعال فرمود: پس هر که گذشت کند و آشتی ورزد، مزدش با خداست

امام باقر (ع):

کسی که خشمی را فرو برد که می تواند آنرا اعمال کند

خداوند در قیامت دل او را پر از ایمنی و ایمان سازد

سگی پای صحرا نشینی گزید بخشمی که زهرش ز دندان چکید
شب از درد بیچاره خوابش نبرد بخیل اندرش دختری بود خرد
پدر را جفا کرد و تندی نمود که آخر تو را تیز دندان نبود
پس از گریه مرد پراکنده روز بخندید کای بابک دلفروز
مرا گرچه هم سلطنت بود و نیش دریغ آمدم کام و دندان خویش
محالست اگر تیغ بر سر خورم که دندان به پای سگ اندر برم
توان کرد با ناکسان بدر گی ولیکن نیاید ز مردم سگی

سگی پای صحرا نشینی گزید بخشمی که زهرش ز دندان چکید

شب از درد بیچاره خوابش نبرد بخیل اندرش دختری بود خرد

پدر را جفا کرد و تندی نمود که آخر تو را تیز دندان نبود

پس از گریه مرد پراکنده روز بخندید کای بابک دلفروز

مرا گرچه هم سلطنت بود و نیش دریغ آمدم کام و دندان خویش

محالست اگر تیغ بر سر خورم که دندان به پای سگ اندر برم

توان کرد با ناکسان بدر گی ولیکن نیاید ز مردم سگی