«چه سرنوشتی پیدا کرده‌ایم، همه پراکنده، تنها و ناسازگار... چه در بیرون و چه در وطن؛
چه وطنی!
و چه هموطنانی!
که از ریز و درشت به جان هم افتاده‌اند...»
- شاهرخ مسکوب

دروغ است آنچه می‌گوید : "بدبختی یا نیک‌بختی هرکسی بسرش نوشته شده"
این هم سخنی است که از کیش‌ها برخاسته و در میان مردمان پراکنده گردیده ، این نیز دروغ و بی پایه است ؛ بدبختی یا نیکبختی جز از کارهای خود آدمیان برنخیزد ...


- احمد کسروی
. ورجاوند بنیاد

گفت :
خدا یکی است
گفتم اکنون تو را چه..؟
چون تو در عالمِ تفرقه‌ای،
صد هزاران ذره، هر ذره در عالم‌ها پراکنده
پژمرده، فروافسرده...
... او یکی است،
تو کیستی؟ تو شش‌هزار بیشی.
تو یکتا شو.
وگرنه از یکیِ او تو را چه ..؟


"مولانا
فیه ما فیه "

- و تپش‌هایِ بهار را می‌شمارم
در قلب پرندگان
و لرزش خارها
و برگ و بهار را می‌شمارم
بی‌شمار
تویی که در تمامِ خانه پراکنده‌ای..

#شمس_لنگرودی

- در این ماهِ گرمِ مرداد ، دلم می‌خواست
به دور از هیاهویِ این شهر یک گوشه‌یِ دنج بنشینم
به تو فکر کنم
و باد لایِ موهایم بپیچد
تا عطر تو را در این شهر پراکنده کند
می‌دانی؛
طهران شبیه من تشنه‌ی آرامش است!

#ریحانه_تحویلی

بخشش رایحه خوش گلی است که از پاشنه کفشی که ان را له کرده است پراکنده می شود.

(مارک تواین)

تو کیستی که پراکنده در هوای منی
تنیده ای به وجودم ولی سوای منی

کجای زمزمه هایم،کجای حادثه ای؟
کجا بجویمت ای جان،که ناکجای منی

گره زدی به نگاهت کلاف چشم مرا
به این گره زدنت هم گره گشای منی

کسی شبیه تو درمن،مرا به دریا برد
رسیده ام به یقین:ای که ناخدای منی

سوال کرده ام عمری: چرا...چرا...

واینک
تویی که پاسخ صدها چرا چرای منی

ولی سوال بدون جواب مانده ی من:

تو ای غریبه که هستی که آشنای منی!!!

غزلی تازه نوشتم غزلی تازه برات
تا بخوانی و بگویی: به فدای غزلات

غزلی مثل تو شیرین غزلی مثل تو شاد
مثل چشمای قشنگت تو شب رقص نگات

غزلی سبزو صمیمی غزلی نرم و لطیف
مثل ابریشم دستات مثل آهنگ صدات

غزلی مثل غزل های جوانی خودم
با همان وزن ملیح فعلاتن فعلات

گفتم و از لب این پنجره دادم به نسیم
و پراکنده شدن توی هوا این کلمات:

"دوستت دارم" و "من عاشقتم" "قلب منی"
"بی تو می میرم" و "دلبندم" و "جانم به فدات"

واژها مثل پرنده پر زدن تا بشینن
نرم و آهسته کنار یکی از پنجره هات

واژه ها منتظرن پنجره رو باز کنی
تا بریزن تو اتاقت بشینن روی لبات.

فرض کنید که بتوانیم سن زمین را فشرده کنیم و هر صد میلیون سال آن را یک سال در نظر بگیریم !
در این صورت کره زمین مانند فردی ۴۶ ساله خواهد بود!

هیچ اطلاعی در مورد هفت سال اول این فرد وجود ندارد و درباره ی سالهای میانی زندگی او نیز اطلاعات کم و بیش پراکنده ای داریم !
اما این را میدانیم که در سن ۴۲ سالگی، گیاهان و جنگلها پدیدار شده و شروع به رشد و نمو کرده اند اثری از دایناسورها و خزندگان عظیم الجثه تا همین یکسال پیش نبود !
یعنی زمین آنها را در سن ۴۵ سالگی به چشم خود دید و تقریبا ۸ ماه پیش پستانداران را به دنیا آورد. آخر هفته گذشته دوران یخ سراسر زمین رافرا گرفت.
انسان جدید فقط حدود ۴ ساعت روی زمین بوده و طی همین یک ساعت گذشته کشاورزی را کشف کرده است !!!
بیش از یک دقیقه از عمر انقلاب صنعتی نمی گذرد و…حالا ببینید انسان در این یک دقیقه چه بلائی بر سر این بیچاره ی ۴۶ ساله آورده است!!!



اين ، براستي ، يكي از زيباترين پست هاي علمي است

زمانی است که از کلمات خسته ام

گروه گروه هجوم می آورند، می نشینند در سرم

مثل دسته پرندگان بر سر درختی

دست بر دست می کوبم

بانگ بر می کشم

می پرند و پراکنده می شوند،

یک پرنده خاموش اما

نه می ترسد

نه می رود

نه آوازش را می خواند شهاب مقربین