به حال روستای‍‍یا که نگاه می‌کنم غبطه می‌خورم!
حال اونا؛ از حال همه شهریا،
تو آپارتمان "گرون" بهتره.
ما حال خوب رو کنار پریز برق گم کردیم...

صدای بی گزند

‌
نمی‌دونم درک می‌کنی چی می‌گم یا نه،
اما حالم اینجوریه که یهو به خودم میام می‌بینم باز دارم برای چیزی که قبلا چند بار کامل پذیرفتم و کنار اومدم باهاش، غصه می‌خورم ..

صدای بی گزند

همینکه بعد این همه تروما هنوز دارم چایی میخورم اما بدون شیره، از خودم راضیم و میدونم قوی هستم...

راجع بهش گریه نمیکنم ولی خب غذا هم نمیخورم، درست نمیخوابم، با کسی هم حرف نمیزنم.

درباره‌اش غصه میخورم، گریه میکنم، پیاده‌روی میرم، دوش میگیرم، کتاب میخونم، قهوه میخورم، برای خودم مینویسم اما دیگه درباره‌اش با آدم‌ها حرف نمیزنم .

درباره‌اش چای میخورم، گریه میکنم، کتاب می‌خونم، اما دیگه درباره‌اش با کسی حرف نمیزنم.

این اخلاقمو خیلی دوست دارم...
اینکه سر مشکلاتم آدم پررویم!
میشینم غصمو میخورم ناراحتمو میشم اما بعدش جوری بلند میشم و با نسخه جدیدی از خودم ادامه میدم که تا دو روز پیش لب پرتگاه فروپاشی بودم.
آره شاید بزرگترین ویژگیم همین باشه:
ادامه دادن اونم وقتی که ادامه دادن محاله.

من زمین می‌خورم تو شاد می‌شی؟ عزیزم بلندشدنم رو ندیدی.

.

بوسه هایت...
    طعم لیمو می‌دهد روی لبم...

می‌خورم تا حال بیمارم...
                ڪمی بهتر شود....!

من همیشه غصه‌ی حرفایی رو می‌خورم که لیاقتم نبوده بشنوم...!
از آدمایی که روشون خیلی حساب کرده بودم :)