چای میخورم که مشکلاتمو فراموش کنم میبینم چای دم نکشیده

یکی از بدترین و شاید بهترین اخلاقام اینه که وقتی از یکی دلخورم بهش نمیگم
میریزم تو خودم و آروم ازش دور میشم.

امروز یه جمله خوندم که انگار درباره من گفته بود: «دیر می‌فهمم که کسی دارد با من بد رفتاری می‌کند، همیشه جا می‌خورم، انگار شر به نظرم غیر واقعی است.»

من خیلی وقت‌ها نمی‌فهمم کسی داره بهم بدی می‌کنه، یا خیلی حرف‌ها که طرف تیکه می‌ندازه که اذیتم کنه رو نمی‌گیرم و ازم رد می‌شه. بعد که بهم می‌گن و توضیح می‌دن واقعا تعجب می‌کنم، یه جور خنگی خاصی دارم که خوشبختانه باعث می‌شه آرامش روحی داشته باشم چون نمی‌فهمم کی با من مشکل داره و بدش میاد.

آیا تمایلی برای ادامه دادن دارم؟ خیر
‏آیا خایه‌ی پایان دادن دارم؟ خیر
‏آیا میدونم دارم چه گوهی میخورم؟ اینم
خیر

من با کشته شدن هرکسی غصه خوردم ولی نمی‌دونم چرا غصه‌ای که برای هواپیما میخورم یجور دیگه‌اس، هیچوقت کهنه نمیشه، هیچوقت کم نمیشه و بازم مثل روز اول قلبمو فشار میده.

من هیچوقت نصیحت نمیکنم
منم میشینم پا به پات غصه میخورم و میگم که مجبور نیستی همیشه خوشحال باشی، همیشه بخندی !
حق داری یه وقتایی ضعیف باشی و با پشت دست های مشت شدت اشکاتو پاک کنی.
اما باید بدونی یکی تو اون شرایط پیشته...

.࿐

این روزها حس میکنم یه جایی بین احساسات: «آدمها خیلی ترسناکن و باید تا جایی که میشه ازشون فاصله گرفت»، «خوشحالی رو باید تو خودت پیدا کنی نه بقیه» و «من خیلی تنهام و دلم چند تا دوست خیلی خوب میخواد» به صورت معلق تاب میخورم

نمیدونم درک میکنین یا نه ولی اینجوریم که یهو به خودم میام میبینیم باز دارم برا چیزی که قبلا چن بار پذیرفتم و کنار اومدم باهاش،دوباره دارم غصه میخورم

در حالی که تنها توی تختم فرو رفتم، دارم به فیزیکال تاچ فکر می‌کنم و غصه می‌خورم که ندارمش.

درس میخونم، زبان میخونم، باشگاه میرم، آشپزی میکنم، ویتامینامو میخورم، دوستامو میبینم، به خودم میرسم و یه عالمه آب میخورم. Life’s on track و حال خوب.