ما خیلی وقته صحبت نکردیم ولی «رام نشو. اشک نریز. غصه نخور. قوی بمون.»

در خونوادەهای ایرانی
حفظ آبرو همیشه مهمتر از حفظ سلامت روان بوده؛
برای برنده شدن در برابر مردم
به خودمون می بازیم
و در نهایت میشیم یه تعداد روانی آبرومند!

ما زندگی نکردیم
فقط نقش بازی کردیم که آبرومند باشیم
و اونقدر از قضاوت مردم ترسیدیم
که از تارو پود دلخوشی چیزی برامون نموند!!!

ذوق کردیم کنسل شد، ذوق نکردیم کنسل شد
‏به یکی گفتیم کنسل شد، به هیچکس نگفتیم
‏کنسل شد، برنامه ریزی کردیم کنسل شد، ‏برنامه ریزی نکردیم کنسل شد، واسه ما همیشه کنسل میشد همه‌ چی.

چقدر دنیا هیچ است،
و ما برای هیچ، چه‌ها که نکردیم...

.࿐

ما نسل خسته‌ای هستیم که یاد گرفتیم آرزوهامون رو سانسور کنیم، تا بتونیم با حداقل‌ها زنده بمونیم.
ما بار دردهای حل‌نشده‌ی نسل قبل رو کشیدیم و جرات نکردیم حتی بگیم «خسته‌ایم» تا مبادا بگن ضعیفیم.

ما حتی دعوا هم نکردیم. فقط یه روز بیدار شدم دیدم روزهاست که حرف نزدیم.

واقعیت اینه که خیلیامون قوی بودن رو انتخاب نکردیم؛ بهمون تحمیل شد.

خداحافظی نکردیم، ولی داستانمون دیگه تموم شده.

اون تکست نداد منم تکست ندادم و ما دیگه هیچ وقت با هم صحبت نکردیم.

I wish we could learn not to make game of the pain we experienced .

کاش یاد بگیریم دردی رو که تجربه نکردیم مسخره نکنیم.