تو دایره روابط اجتماعیم
دیگه کسی نمونده
جز منو دایرم.

شما که غریبه نیستید:
دیگه هیچ حسی نمونده تو وجودم جز حس علاقه به مادیات..>>

از عشق دوم بودن میترسم، از اینکه آدمی که به تو رسیده کنار آدم قبلی تا خرخره عاشق بوده، حالا دیگه هیچی براش نمونده جز تلاش برای بقا.

حوصله ای نمونده برای آشنایی با آدم جدید، کاش انقدر آدمی گهی نبودی.

در خونوادەهای ایرانی
حفظ آبرو همیشه مهمتر از حفظ سلامت روان بوده؛
برای برنده شدن در برابر مردم
به خودمون می بازیم
و در نهایت میشیم یه تعداد روانی آبرومند!

ما زندگی نکردیم
فقط نقش بازی کردیم که آبرومند باشیم
و اونقدر از قضاوت مردم ترسیدیم
که از تارو پود دلخوشی چیزی برامون نموند!!!

دوستان لطفا کمتر ناراحتم کنید، دیگه پولی تو حسابم نمونده بخوام خرید کنم و خودم رو خوشحال کنم.

من نمی‌تونم ۱۰۰ خودمو برای کسی بذارم چون کلا ۵-۶ درصد بیشتر ازم باقی نمونده.

‏خوشحالم از اینکه دیگه ذوقی واسم نمونده که کسی بخواد کورش کنه.

اگر یاد گرفتی به جای پرسیدن "چرا این اتفاق برام افتاد؟"
بپرسی: "چی ازش یاد گرفتم؟" تو دیگه توی نقش قربانی نموندی! وارد مرحله‌ی خودشناسی شدی.

یک چیزایی قابل جبران نیست ...

مثل حرمت هایی که شکسته شد ...!
دل هایی که شکست ..
شخصیت هایی که خورد شد ...! 
و اعتمادی که دیگه نموند ...
حق هایی که خورده شد
اشک هایی که ریخته شد ...!

اینا قابل بخشش نیست ..
قابل جبران هم نیست ...!