سکوت آدما رو جدی بگیرید...
دوستی که دیگه ازتون ناراحت نمیشه؛
آدمی که دیگه نگرانتون نمیشه؛
فرزندی که دیگه با خانواده حرف نمیزنه...
اونا دارن شما رو ترک میکنن.

زندگی جوری آدمو عوض می‌کنه که
خودش هم متوجه نمیشه؛ یاد میده
کمتر اعتماد کنی، کمتر حرف بزنی،
کمتر وابسته بشی. یه روز به خودت
میای و می‌بینی اون آدم قبلی نیستی،
فقط یه نسخه‌ی زخمی‌تر با یه لبخند
سردتری.

وقتی تیکه کلام هاش میشه تیکه کلام هات، نوع خندیدنتون شبیه به هم میشه، نوع حرف زدنتون، نوع رفتارتون، علایق و سلیقه هاتون یکی میشه؛ در واقع دارین وارد یه لِول جدیدی فراتر از صمیمیت میشید، شما دارید با هم یکی میشید و حقیقتاً این یکی از زیبا ترین چیزاییه که میتونه برای هر دو نفر اتفاق بیفته.

ظرفیت پایین باعث میشه؛
طرفت تو عصبانیتش همه ارزشایی که بهش دادیو یه جا بالا بیاره!

من انقد دوستت دارم که حتی به بالِشتی که شبا روش میخوابی هم حسودیم میشه؛ خب حالا میشه روی دست من بخوابی؟:))

اگه میخوای آدمای دورت روبشناسی؛ بذارشون تو دوراهیه معرفت و منفعت؛ بعد یه مدت ذات واقعی همه مشخص میشه؛
کی بخاطرخودت باهاته؟ وکی باید بصرفی تا باهات باشه...

گاهی وقت‌ها خیلی خسته‌کننده میشه که هی مجبوری یا برای آینده برنامه‌ریزی کنی، یا توی گذشته چرخ بزنی و احساس کنی گیر افتادی و درنهایت، زمان حال هم چیزی برات نداره که شگفت‌انگیز یا حتی فوق‌العاده باشه که بخوای فقط به اون تکیه کنی. گاهی وقت‌ها جریان زندگی متوقف میشه؛ تو زنده‌ای، نفس می‌کشی و هرکی تو رو ببینه، مطمئنه که انسان سالمی هستی ولی به هیچ زمانی تعلق نداری و نمی‌دونی خودت رو توی لحظه گیر بندازی، به گذشته چنگ بزنی یا توی رویاپردازی‌هات غرق بشی.

می‌گفت همونجوری که زبونت می‌سوزه
مزه حالیت نمیشه،
دلت بسوزه منطق حالیت نمیشه؛

باشه! تهش همه چی درست میشه؛
ولی اگه تا اون موقع ذوقی برامون
نمونده باشه چی؟

ولی بنظرم اگه کسیو از ته قلب دوست دارید وقتی که باهاش هستید بهش بگید، نزارید برا وقتی که دیر میشه؛ همه مثل هم نیستن که با دوستت دارم های زیاد پا به فرار بزارن...

.࿐