یه متنی دیدم خیلی زیبا بود....
نوشته بود:
اگر قلبت زیبا باشه ببازی هم بردی!
شاید آدما نبینن اما خدا میبینه.


. .

یه چیزایی هست؛
نه میشه نوشت نه میشه به زبون
آورد و نه میشه فراموش کرد،
همونا می‌شن چروک های صورت،
موهای سفید، سردرد، معده درد،
بداخلاقی‌های گاه و بیگاه.

نوشته بود: وقتی کسی میدونه بهت ظلم کرده،ازت دوری میکنه، فاصله میگیره چون توان عذر خواهی و جبران نداره در حقیقت جراتش رو نداره.

نوشته بود:
اعتبار آدم به امن بودنشه
اعتبار چشم به سیر بودنش...

یکی از سختیای مجازی اینه که وقتی دلت گرفته، تنها کاری که ازم برمیاد چند خط نوشتنه، نه یه بغلِ آروم،ولی بدون، حالِ دلت، حالِ منه.

نوشته بود تنها کسی که میتونه برای نجات شما بیاد ، اون نسخه از شماست که از تکرار همون موقعیت خسته شده.

یه جا خوندم نوشته بود:
ما انقدر بدبختی کشیدیم که که به خوشبختی عادت نداریم،هرچیزی که واسه آدم غیرعادی باشه
ترسناکه،حتی اگه خوشبختی باشه!

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

نوشته بود شبای پاییزی برام دلگیر نیست
چون خونه ام خیلی قشنگه >>

. .

در نامه‌ آخرش نوشت و تو قلبی را شکستی که حتی راضی به خم ابروی تو نبود.

آدمها مثل کتابند؛
از روی بعضی‌ها باید مشق نوشت
بعضی را باید چند بار خواند،
تا مطالبشان را درک کرد؛
ولی بعضی ها را باید
نخوانده کنار گذاشت ...


. ویکتورهوگو