'اگه منو می‌کاشتن، ازم فقط حسرت سبز می‌شد...' 'از دلِ من گل درنمیاد... فقط حسرت سبز میشه.' 'من زمین نبودم، که چیزی غیر از حسرت ازم برویه.' 'بذرِ من، گل نمی‌ده... جز حسرت.'

.
من خودم بودم
دستی که صداقت می‌کاشت
گرچه در حسرت گندم پوسید...
من خودم بودم
هر پنجره‌ای که
به سرسبزترین نقطه بودن وا بود
و خدا می‌داند
بی‌کسی از ته دلبستگی‌ام پیدا بود...

#جبران_خلیل_جبران

. .

برایِ تو چه بگویم؟ بگویم زخمم آن‌قدر عمیق شده که می‌توان در آن درختی کاشت؟ بگویم غمگینم و مرگ کاری نمی‌کند؟

روح من زیبا بود، اما تو در آن رنج کاشتی.

تو این زمونه که همه ناخوناشونو کاشت میزنن
و کلی زرق و برق زیبان نکنه هنوزم ناخونات خشکه و زود میشکنه؟!.
منم همین بودم تا وقتی با این چنل آشنا شدم؛

ما می‌میریم. اما رد پای ما به جا می‌مونه. توی نامه‌ای که نوشتیم، توی موسیقی‌ای که نواختیم، تویِ ریشه‌های گلی که یه روز تو باغچه کاشتیم، تو قلبی که گرمش کردیم. شایدم نه؛ بهتره بگم ما زنده می‌مونیم، توی هر چیزی که یه روز بهش زندگی بخشیدیم.

هر بوسه‌‌ات روی تنم‌ گل آفتابگردون می‌کاشت. آفتابگردون‌ها خشک شدن عزیزم اما بوشون تا ابد روی تنم باقی می‌مونه.

اگر امروز یه درخت کاشته بودم با گریه‌هام می‌تونستم پاش آب بریزم و تا الان میوه هم داده بود.

حضرت مولانا توی یکی از داستان های مثنوی میگه که:
اگر دانه ای رو کاشتی به هیچکس راجع بهش نگو چون حتی اگه یه کلاغ جای اونو یاد بگیره ثمره‌ی کارتو از دست میدی چه برسه اینکه آدما ازش با خبر بشن
هر ایده، هدف، تفکر، برنامه ای تو ذهنتون هست تا زمان به ثمر نشستنش به کسی چیزی نگید...


. .

•
محبوب من اگر می‌توانستم
جای گل صدایت را در گلدانی می‌کاشتم 🪴.

- الا آلاگز

♡